Skowronek zwyczajny

Skowronek zwyczajny to niewielki ptak śpiewający, występujący w całej Europie oraz w regionie palearktycznym. Jego zasięg obejmuje również tereny takie jak Nowa Zelandia, Australia i Wyspy Hawajskie. Jednym z najbardziej fascynujących aspektów tego ptaka jest jego śpiew. Samiec skowronka śpiewa, wznosząc się w powietrze, często osiągając wysokość od 50 do 100 metrów.

Jeśli chodzi o gniazdowanie, samica skowronka buduje gniazdo bezpośrednio na ziemi. Zazwyczaj składa od trzech do pięciu jaj i wysiaduje je przez około 11 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 8 do 10 dniach, a oboje rodzice karmią je, aż nauczą się latać, co następuje po około 18 do 20 dniach. Niestety, gniazda te często są narażone na ataki drapieżników. Jednak skowronek jest bardzo wytrzymały i może mieć kilka lęgów w jednym sezonie.

Taksonomicznie skowronek zwyczajny został po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku i należy do rodziny skowronkowatych (Alaudidae). Jest blisko spokrewniony ze skowronkiem orientalnym. Przez pewien czas skowronek japoński był uważany za odrębny gatunek, ale obecnie klasyfikowany jest jako podgatunek skowronka zwyczajnego. Znanych jest jedenaście podgatunków tego ptaka.

Pod względem wyglądu skowronek zwyczajny może nie przyciągać uwagi na pierwszy rzut oka. Jest on głównie brązowy na grzbiecie i jaśniejszy od spodu, z krótkim grzebykiem na głowie. To, czego mu brakuje w efektownym wyglądzie, nadrabia swoim długim, bulgoczącym śpiewem. Ptak ten gniazduje w całej Europie i Azji, a niektóre populacje migrują. Populacje wprowadzone do Nowej Zelandii, Australii, na Hawaje i do Kanady dobrze przystosowały się do nowych środowisk.

W sezonie lęgowym samica skowronka zajmuje się wysiadywaniem jaj. Po wykluciu piskląt, oboje rodzice na zmianę je karmią. Dieta skowronka zwyczajnego obejmuje owady i materiał roślinny. Niestety, ten gatunek staje wobec takich zagrożeń jak utrata siedlisk, głównie z powodu zmian w praktykach rolniczych. Wciąż trwają działania ochronne mające na celu tworzenie odpowiednich miejsc lęgowych i utrzymanie bioróżnorodności w krajobrazach rolniczych.