Siniak

Gołąb siniak, znany z rodzaju Columba i rodziny gołębiowatych (Columbidae), występuje na obszarze zachodniej Palearktyki. Po raz pierwszy został opisany przez słynnego Carla Linneusza w 1758 roku, a jego naukowa nazwa to Columba oenas. Istnieją dwa uznane podgatunki tego gatunku.

Jeśli chodzi o wygląd, gołąb siniak jest mniej szary niż inne europejskie gołębie, wyróżniając się unikalnymi cechami. Jest to ptak towarzyski, często widywany w towarzystwie gołębi grzywaczy. Jego głos to charakterystyczne, krótkie, głębokie "mruczenie".

Ekologicznie, gołąb siniak jest najrzadszym z dzikich europejskich gołębi, ale pozostaje powszechny w odpowiednich siedliskach. Preferuje gniazdowanie w dziuplach drzew i najlepiej czuje się na otwartych terenach wiejskich. Znany ze swojego szybkiego lotu, ruchy gołębia siniaka charakteryzują się regularnymi uderzeniami skrzydeł.

Dieta gołębia siniaka składa się głównie z pokarmu roślinnego. Lubi młode pędy, siewki, ziarna, owady i ślimaki. Podczas migracji może również żywić się żołędziami i nasionami sosny. Nazwa "gołąb siniak" pochodzi od staroangielskiego słowa "stocc" oznaczającego "pniak, słup, pal, pień drzewa" co podkreśla upodobanie ptaka do gniazdowania w dziuplach drzew.

Nazwa rodzaju Columba oznacza "gołąb" po łacinie, a jej korzenie sięgają starogreckiego słowa kolumbos, co oznacza "nurek" odnosząc się do gracji ptaka w powietrzu, przypominającej ruchy pływaka. Gołąb siniak jest chroniony na mocy Załącznika 2 Dyrektywy Ptasiej oraz Załącznika III Konwencji Berneńskiej. Zimą, Francja gości populację od 100 000 do 200 000 tych ptaków.