Barasinga tykoczelna

Występowanie i biotop

Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje północno-wschodnie Indie, południowe Chiny i Półwysep Indochiński.

Zasiedla otwarte równiny, zarośla nad brzegami rzek i jezior oraz bagna.

Podstawowe dane

Wygląd

Średniej wielkości jeleń o wydłużonym, ciemnobrązowym ciele z jaśniejszym spodem, z długimi nogami. Samce osiągają 70-100 kg, maksymalnie 150 kg, a samice 40-70 kg masy ciała. Uszy średniej wielkości, szerokie, wyścielone gęstym włosem. Samce są większe od samic i masywniej zbudowane.

Poroże samców osiąga długość do 1 m, jest lirowato wygięte, z 7-16 rozgałęzieniami.

Tryb życia

Barasingi tykoczelne są zwierzętami roślinożernymi. Zjadają trawy, liście i kwiaty. Biologia gatunku jest słabo poznana. Prawdopodobnie prowadzi podobny tryb życia jak barasinga bagienna.

Podgatunki

Wyróżniono trzy podgatunki R. eldii:

• R. eldii eldii – barasinga tykoczelna – podgatunek nominatywny, uznany w latach 50. XX w. za wymarły, odkryty ponownie w parku narodowym Keibul Lamjao na jeziorze Loktak w Indiach, obecnie uznawany za krytycznie zagrożony wyginięciem
• R. eldii siamensis – barasinga birmańska
• R. eldii thamin – barasinga indochińska

Niekiedy wyróżnia się jeszcze R. eldii hainanus Thomas 1918, endemiczną populację z wyspy Hajnan (Morze Południowochińskie), lecz zachodzi potrzeba dalszych badań nad uznaniem statusu podgatunku.

Znaczenie

Barasingi tykoczelne żerują na otwartych przestrzeniach w pobliżu zbiorników wodnych, przez co są łatwe do wytropienia i stanowią łatwy cel dla myśliwych. Są poławiane dla mięsa, skór i poroży.

Zagrożenia i ochrona

Liczebność populacji Barasingi tykoczelnej nie jest znana. W ogrodach zoologicznych zarejestrowano 377 osobników (2005)

Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I).