Jeleniak bagienny

Jeleń bagienny, nazywany również jeleniem błotnym, jest największym gatunkiem jelenia w Ameryce Południowej. Te imponujące zwierzęta mogą osiągać nawet 2 metry długości i około 1,2 metra wysokości w kłębie. Spotkać je można w krajach takich jak Argentyna, Boliwia, Peru, Brazylia, Urugwaj i Paragwaj. W przeszłości występowały na dużych obszarach tropikalnych i subtropikalnych Ameryki Południowej, ale obecnie zamieszkują głównie izolowane populacje w bagnach i lagunach dorzecza rzek. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje je jako gatunek narażony na wyginięcie, a dodatkowo są chronione na mocy Załącznika I CITES.

Jelenie bagienne można łatwo rozpoznać po dużych uszach z białymi frędzlami oraz ich rudawo-złotej do płowej brązowej sierści. Samce wyróżniają się rozwidlonymi porożami, co nadaje im charakterystyczny wygląd. Zwierzęta te zazwyczaj żyją samotnie lub w małych grupach, a ich naturalnymi drapieżnikami są jaguary i pumy. Najlepiej czują się w bagnistych terenach z płytkimi wodami, które nie tylko dostarczają im pożywienia, ale również stanowią miejsce do pływania. Ich dieta składa się głównie z roślin wodnych i zmienia się w zależności od pór roku.

Sezon rozrodczy jeleni bagiennych przypada zazwyczaj na suche miesiące, a okres ciąży trwa około 271 dni. Młode rodzą się najczęściej między październikiem a listopadem. Aby zapewnić przetrwanie jeleni bagiennych, działania ochronne koncentrują się na ochronie ich siedlisk przed zniszczeniem, ograniczaniu kłusownictwa oraz zarządzaniu rozprzestrzenianiem się chorób od bydła. Tworzenie parków narodowych i innych obszarów chronionych odgrywa kluczową rolę w tych strategiach ochronnych, mających na celu zabezpieczenie zarówno jeleni bagiennych, jak i ich naturalnego środowiska.