Modroara hiacyntowa

Hiacyntowa ara, znana również jako ara hiacyntowa, to niezwykła papuga pochodząca z centralnej i wschodniej części Ameryki Południowej. Jest ona największym gatunkiem ary i największą latającą papugą, osiągającą długość około jednego metra. Niestety, ten wspaniały ptak jest narażony na zagrożenia z powodu utraty siedlisk i odłowu na potrzeby handlu zwierzętami domowymi.

Po raz pierwszy opisana przez angielskiego lekarza i ornitologa Johna Lathama w 1790 roku, ara hiacyntowa należy do jednego z dwóch istniejących gatunków z południowoamerykańskiego rodzaju Anodorhynchus. Łatwo ją rozpoznać po jaskrawo niebieskich piórach, żółtych pierścieniach wokół oczu oraz jasnych żółtych plamach wokół oczu i pod dziobem. Dieta tych ptaków składa się głównie z orzechów brazylijskich, które dzięki imponująco silnym dziobom mogą rozłupywać, by dostać się do twardych nasion.

Te ary gniazdują między lipcem a grudniem, zazwyczaj w dziuplach drzew lub na klifach. Zazwyczaj składają jedno lub dwa jaja, ale często tylko jedno pisklę przetrwa do momentu opuszczenia gniazda. Gatunek ten żyje w trzech głównych populacjach w Ameryce Południowej, zamieszkując środowiska od bagien palmowych po lasy.

Działania na rzecz ochrony tych ptaków są w pełnym toku. W Brazylii i Boliwii obowiązują przepisy prawne mające na celu ich ochronę, a inicjatywy takie jak Projekt Ara Hiacyntowa w Mato Grosso do Sul przynoszą pozytywne efekty. Pomimo tych wysiłków, gatunek nadal stoi przed znacznymi zagrożeniami związanymi z utratą siedlisk, nielegalnym odłowem i handlem zwierzętami domowymi.

Aby pomóc arze hiacyntowej, konserwatorzy badają stan populacji, tworzą sztuczne gniazda i egzekwują przepisy przeciwko nielegalnemu handlowi. Patrząc w przyszłość, kluczowe jest zarządzanie tymi populacjami oddzielnie, aby utrzymać różnorodność genetyczną oraz wdrażanie środków mających na celu ochronę ich siedlisk i redukcję odłowu. Ochrona ary hiacyntowej jest niezbędna dla zapewnienia jej przetrwania na wolności.