Wilk europejski

Eurazjatycki wilk, znany również jako wilk pospolity lub wilk środkoworosyjski, to podgatunek wilka szarego występujący w całej Europie oraz w leśnych i stepowych regionach byłego ZSRR. Przed średniowieczem wilki te były szeroko rozpowszechnione w Eurazji. Ich obfitość oraz kulturowe znaczenie w różnych społeczeństwach są widoczne w licznych słowach na "wilk" w wielu językach indoeuropejskich.

Jako największy z wilków Starego Świata, eurazjatyckie wilki zazwyczaj ważą około 39 kg w Europie. Jednakże, odnotowano niektóre wyjątkowo duże osobniki ważące od 69 do 79 kg.

Ich dieta składa się głównie z dzikich zwierząt kopytnych, takich jak łosie, jelenie szlachetne, sarny i dziki. W obszarach o dużej aktywności ludzkiej mogą również żywić się zwierzętami gospodarskimi i odpadkami. Unikalną cechą eurazjatyckiego wilka jest jego wycie, które jest bardziej przeciągłe i melodyjne w porównaniu do wycia wilków szarych z Ameryki Północnej.

Zasięg eurazjatyckiego wilka zmieniał się w czasie. W średniowieczu i później wilki zostały wytępione w kilku krajach europejskich. Jednak od lat 50. XX wieku populacje wilków zaczęły się odbudowywać w różnych częściach Europy, dzięki zmniejszonej gęstości zaludnienia na obszarach wiejskich i odrodzeniu się populacji dzikich zwierząt.

Relacja między wilkami a ludźmi zawsze była skomplikowana. Wilki pojawiają się w licznych mitach i legendach kultur eurazjatyckich. Niektóre kultury czciły je jako symbole siły i ochrony, podczas gdy inne postrzegały je negatywnie. Zdarzały się przypadki ataków wilków na ludzi, z zarejestrowanymi przypadkami śmiertelnymi zarówno spowodowanymi przez wściekłe, jak i zdrowe wilki w różnych krajach europejskich.

Historia upadku i późniejszego odrodzenia się eurazjatyckiego wilka podkreśla złożone interakcje między ludźmi a dziką przyrodą. Podkreśla również znaczenie działań na rzecz ochrony, aby zapewnić przetrwanie tego ikonicznego gatunku we współczesnym świecie.