Next-Generation Transit Survey

The Next-Generation Transit Survey jest naziemnym robotycznym poszukiwaniem egzoplanet. Obiekt znajduje się w Obserwatorium Paranal na pustyni Atacama w północnym Chile, około 2 km od Bardzo Dużego Teleskopu ESO i 0,5 km od Teleskopu Przeglądowego VISTA. Operacje naukowe rozpoczęły się na początku 2015 roku. Badanie astronomiczne jest prowadzone przez konsorcjum siedmiu europejskich uniwersytetów i innych instytucji naukowych z Chile, Niemiec, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii. Prototypy tablicy były testowane w latach 2009 i 2010 na wyspie La Palma oraz w latach 2012-2014 w Obserwatorium Genewskim.

Celem NGTS jest odkrycie super-Ziemi i eks-Neptunów tranzytujących stosunkowo jasne i pobliskie gwiazdy o magnitudzie pozornej do 13. Badanie wykorzystuje fotometrię tranzytową, która precyzyjnie mierzy przyciemnienie gwiazdy, aby wykryć obecność planety, gdy przechodzi ona przed nią. NGTS składa się z zestawu dwunastu komercyjnych teleskopów 0,2 m, każdy wyposażony w czerwonoczułą kamerę CCD pracującą w zakresie widzialnym i bliskiej podczerwieni 600-900 nm. Układ obejmuje chwilowe pole widzenia 96 stopni kwadratowych, czyli około 0,23% całego nieba. NGTS opiera się w dużej mierze na doświadczeniach z SuperWASP, wykorzystując bardziej czułe detektory, dopracowane oprogramowanie i większą optykę, choć ma znacznie mniejsze pole widzenia. W porównaniu z pierwotnym polem widzenia sondy Kepler, wynoszącym 115 stopni kwadratowych, obszar nieba objęty przez NGTS będzie szesnaście razy większy, ponieważ w ramach badania planuje się skanowanie czterech różnych pól każdego roku przez okres czterech lat. W rezultacie pokrycie nieba będzie porównywalne z pokryciem w fazie K2 Keplera.

NGTS nadaje się do naziemnego fotometrycznego śledzenia kandydatów na egzoplanety z teleskopów kosmicznych takich jak TESS, Gaia i PLATO. Z kolei większe instrumenty, takie jak HARPS, ESPRESSO i VLT-SPHERE, mogą śledzić odkrycia NGTS, dokonując szczegółowej charakterystyki w celu zmierzenia masy dużej liczby obiektów za pomocą spektroskopii dopplerowskiej i umożliwiając określenie gęstości egzoplanety, a więc tego, czy jest ona gazowa czy skalista. Ta szczegółowa charakterystyka pozwala wypełnić lukę pomiędzy planetami wielkości Ziemi a gazowymi olbrzymami, ponieważ inne naziemne badania mogą wykryć tylko egzoplanety wielkości Jowisza, a planety Keplera wielkości Ziemi są często zbyt odległe lub krążą wokół gwiazd zbyt ciemnych, aby można było określić masę planety. Szersze pole widzenia NGTS pozwala również na wykrycie większej liczby bardziej masywnych planet wokół jaśniejszych gwiazd.