Mewa południowa

Mewa dominikańska, często nazywana mewą kelpową, to fascynujący ptak morski, który można spotkać wzdłuż wybrzeży i na wyspach półkuli południowej. Gatunek ten dzieli się na dwa główne podgatunki: L. d. dominicanus, występujący w Ameryce Południowej, części Australii i Nowej Zelandii, oraz L. d. vetula, obecny w południowej Afryce.

Pod względem wielkości mewa dominikańska plasuje się pomiędzy mewą siodłatą a mewą czarnogłową. Charakteryzuje się czarnymi grzbietem i skrzydłami, które kontrastują z białą głową, dolną częścią ciała, ogonem i końcówkami skrzydeł. Jej żółty dziób jest oznaczony charakterystyczną czerwoną plamką, a nogi są zielonkawo-żółte. Młode mewy dominikańskie wyglądają zupełnie inaczej i potrzebuje kilku lat, aby osiągnąć dorosłe upierzenie.

Podkreślić należy, że istnieje pięć podgatunków mewy dominikańskiej, przy czym afrykański podgatunek bywa czasem klasyfikowany oddzielnie jako mewa przylądkowa. Ptaki te są wszystkożerne, co oznacza, że jedzą niemal wszystko. Zaobserwowano nawet, że żerują na żywych walach biskajskich, używając swoich silnych dziobów do dziobania skóry i tłuszczu wielorybów. Polują również na młode foki i zaobserwowano je używające narzędzi do rozłupywania skorupiaków.

Jeśli chodzi o gniazdowanie, mewy dominikańskie budują płytkie zagłębienia wyłożone roślinnością i piórami. Samica składa 2-3 jaja, a oboje rodzice biorą udział w opiece nad nimi. Warto zaznaczyć, że mewa przylądkowa, jako podgatunek, wyróżnia się białym ogonem i ciemnymi oczami.