Żmija nosoroga

Żmija nosoroga, naukowo znana jako Vipera ammodytes, to jadowity wąż występujący w południowej Europie, szczególnie na Bałkanach, oraz w niektórych rejonach Bliskiego Wschodu. Jest jednym z najbardziej niebezpiecznych węży Europy ze względu na swoje rozmiary, długie kły i silnie działający jad. Wąż ten jest łatwo rozpoznawalny dzięki charakterystycznemu "rogowi" na pysku, który jest miękki i elastyczny. Istnieje pięć uznanych podgatunków, różniących się nieco pod względem rozmiaru i koloru.

Dorosłe żmije nosorogie mogą osiągać długość do 95 cm, przy czym samice są zazwyczaj większe od samców. Żmije te preferują suche, skaliste zbocza z rzadką roślinnością i zazwyczaj nie są agresywne, chyba że czują się zagrożone. Ich dieta składa się głównie z małych ssaków i ptaków, natomiast młode często polują na jaszczurki. Te węże są jajorodne, co oznacza, że rodzą żywe młode po kopulacji na wiosnę, a narodziny mają miejsce późnym latem lub wczesną jesienią.

Chociaż żmije nosorogie mogą być trzymane i rozmnażane w niewoli, wymagają one ostrożnego obchodzenia się z nimi ze względu na swoją siłę i nieprzewidywalne zachowanie. Ich jad jest wysoce toksyczny, zawierając zarówno składniki proteolityczne, niszczące tkanki, jak i neurotoksyczne, działające na układ nerwowy. Ukąszenie może powodować silny ból, obrzęk i przebarwienia. Jad żmii nosorogiej jest używany do produkcji antytoksyny na ukąszenia innych europejskich żmij.

Żmija nosoroga została po raz pierwszy opisana przez Karola Linneusza w 1758 roku, a kilka podgatunków zostało zidentyfikowanych przez George'a Alberta Boulengera na początku XX wieku. Trwają spory dotyczące klasyfikacji niektórych podgatunków, ale ogólnie Vipera ammodytes jest wyjątkowym gatunkiem, znanym ze swojej potężnej trucizny i unikalnego wyglądu.