Dzięcioł białogrzbiety

Dzięcioł białogrzbiety, należący do rodzaju Dendrocopos, to fascynujący ptak zamieszkujący Eurazję. Po raz pierwszy został opisany przez Johanna Matthäusa Bechsteina w 1802 roku pod nazwą Picus leucotos, która odzwierciedla jego charakterystyczny "białogrzbiety" wygląd. Później Carl Ludwig Koch przeklasyfikował go do rodzaju Dendrocopos. Istnieje dwanaście znanych podgatunków tego ptaka, a jeden z nich, D. l. owstoni, jest czasami uznawany za odrębny gatunek, znany jako dzięcioł Amami.

Dzięcioł białogrzbiety jest największym spośród dzięciołów plamistych w zachodniej Palearktyce, osiągającym długość od 24 do 26 cm. Wyglądem przypomina dzięcioła dużego, ale można go odróżnić po białych pręgach na skrzydłach i białym, dolnym grzbiecie. Samce mają czerwony czubek na głowie, podczas gdy samice mają czarny. Ich głosy obejmują m.in. miękkie "kiuk" i dłuższe "kweek" a samce są znane z głośnego bębnienia.

Dzięcioł białogrzbiety występuje od Europy Środkowej i Północnej aż po Japonię i Koreę, z różnymi podgatunkami rozprzestrzenionymi w tych regionach. Preferuje dojrzałe lasy liściaste bogate w stojące i martwe drzewa. Niestety, jego liczebność maleje, zwłaszcza w krajach skandynawskich, co skłoniło do podjęcia działań ochronnych, na przykład w Szwecji.

W okresie lęgowym te dzięcioły wykuwają dziuple w butwiejących pniach drzew. Składają trzy do pięciu białych jaj, które wysiadują przez około 10–11 dni. Ich dieta składa się głównie z chrząszczy drzewnych i larw, ale jedzą również inne owady, orzechy, nasiona i jagody.