Dzioborożec maskowy

Wizajski dzioborożec to fascynujący ptak, występujący naturalnie w lasach deszczowych kilku wysp na Filipinach. Początkowo klasyfikowany wraz z innymi filipińskimi dzioborożcami z grupy tarictic, później został uznany za odrębny gatunek. Taksonomia tego ptaka została po raz pierwszy opisana w 1780 roku przez Georges’a-Louisa Leclerca, hrabiego de Buffon. Należący do rodzaju Penelopides, wizajski dzioborożec posiada dwa uznane podgatunki.

Dzioborożce te wykazują wyraźny dymorfizm płciowy, co objawia się różnicami w upierzeniu między samcami a samicami. Ich dieta składa się głównie z owoców, ale obejmuje również owady, chrząszcze, mrówki i dżdżownice. Żyjąc w grupach, te ptaki są bardzo wokalne, a ich odgłosy przypominają dźwięk „ta-rik-tik”.

Niestety, wizajski dzioborożec jest poważnie zagrożony, z tylko około 1800 osobnikami pozostającymi na wolności. Główne zagrożenia dla jego przetrwania to polowania i utrata siedlisk wskutek wylesiania. Jeden z podgatunków, P. p. ticaensis, uważany jest za wymarły, co podkreśla pilną potrzebę działań ochronnych.

Aby pomóc ocalić ten gatunek, powołano różne programy hodowlane w niewoli. Instytucje takie jak Chester Zoo w Anglii i Avifauna w Holandii pracują nad rozmnażaniem wizajskich dzioborożców. Zoo w Los Angeles również uczestniczy w tych wysiłkach hodowlanych, chociaż istnieją obawy dotyczące czystości genetycznej niektórych osobników. Działania ochronne są kluczowe, aby zapobiec wyginięciu wizajskiego dzioborożca, które mogłoby być pierwszym odnotowanym przypadkiem wyginięcia gatunku dzioborożca w historii.