Łosoś szlachetny

Łosoś atlantycki, członek rodziny łososiowatych (Salmonidae), jest największym z gatunków łososia, często osiągającym długość metra. Występuje głównie w północnym Oceanie Atlantyckim oraz w jego dopływach. Większość osobników tego gatunku jest anadromiczna, co oznacza, że wylęgają się w wodach słodkich, migrują do morza, aby dojrzeć, a następnie wracają do wód słodkich, aby się rozmnażać. Istnieją jednak również populacje osiadłe, spędzające całe życie w słodkowodnych jeziorach. W przeciwieństwie do niektórych ryb, które rozmnażają się tylko raz, łosoś atlantycki jest gatunkiem wielorazowym (iteroparous), co oznacza, że może rozmnażać się wielokrotnie w ciągu swojego życia.

Naukowa nazwa łososia atlantyckiego to Salmo salar, co prawdopodobnie oznacza "mieszkaniec słonej wody". Gatunek ten przechodzi przez różne etapy życia, z których każdy ma swoją odrębną nazwę. Łososie te są znane ze swojego rozmiaru, a niektóre osobniki osiągają rekordowe długości i wagi. Ich ubarwienie zmienia się wraz z wiekiem, są szczególnie wrażliwe na zmiany temperatury wody i zniszczenie siedlisk.

Łosoś atlantycki występuje w rzekach Europy oraz na północno-wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej. Niestety, działalność człowieka, taka jak przełowienie i niszczenie siedlisk, znacząco wpłynęła na ich populacje. Aby temu przeciwdziałać, kilka krajów wprowadziło działania ochronne, które przyniosły pewne rezultaty od lat 2000. Ponadto, stosowane są metody akwakultury do hodowli łososia atlantyckiego, chociaż ta praktyka budzi obawy ekologów, zaniepokojonych ucieczką ryb hodowlanych i ich wpływem na dzikie populacje.

Dieta łososia atlantyckiego zmienia się wraz z wiekiem, a dorosłe osobniki szczególnie lubią kapelinę. Młode łososie są terytorialne, a dorosłe mogą być bardzo agresywne. Ich anadromiczny wzorzec migracji obejmuje spędzanie czasu w słonej wodzie w celu wzrostu, zanim wrócą do wód słodkich, aby się rozmnażać.

Wysiłki na rzecz ochrony i odbudowy populacji łososia atlantyckiego oraz ich siedlisk są kontynuowane. Kraje takie jak Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i Kanada wprowadziły przepisy regulujące praktyki rybackie i chroniące zagrożone populacje. Chociaż Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje łososia atlantyckiego jako gatunek najmniejszej troski, niektóre populacje są nadal uważane za zagrożone. Programy zarybiania oraz projekty odbudowy siedlisk wykazują obiecujące wyniki w poprawie statusu łososia atlantyckiego w niektórych regionach.