Mewa żółtonoga

Mewa żółtonoga to fascynujący ptak wędrowny, który gniazduje wzdłuż atlantyckich wybrzeży Europy i spędza zimy od Wysp Brytyjskich aż po Afrykę Zachodnią. Nierzadko obserwuje się ją także na wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej. Po raz pierwszy opisana przez Carla Linneusza, mewa ta jest naukowo znana jako Larus fuscus. Wyróżnia się pięć uznanych podgatunków mewy żółtonogiej, z których każdy ma swoje unikalne cechy i zasięg występowania.

Mniejsza od mewy srebrzystej, mewa żółtonoga należy do złożonej grupy taksonomicznej, co sprawia, że jej klasyfikacja może być nieco skomplikowana. Mewy te są łatwo rozpoznawalne dzięki czarnym lub ciemnoszarym skrzydłom i grzbietowi, żółtym nogom oraz mniejszym białym końcówkom skrzydeł w porównaniu do mewy siodłatej. Dorosłe ptaki mają żółty dziób z charakterystyczną czerwoną plamką, natomiast młode mewy mają ciemne, łuskowate upierzenie i dojrzewają w ciągu około czterech lat.

W sezonie lęgowym te mewy tworzą kolonie wzdłuż wybrzeży i jezior. Budują wyścielone gniazda na ziemi lub klifach, zwykle składając trzy jaja. Mewa żółtonoga jest wszechżerna, żywiąc się zróżnicowaną dietą, która obejmuje ryby, owady, skorupiaki, robaki, jagody, małe ssaki, a nawet padlinę.