Nornica ruda

Nornica ruda to uroczy mały gryzoń, który zamieszkuje Europę i północno-zachodnią Azję. Jej charakterystyczne rudobrązowe futro, szare plamy oraz ogon stanowiący około połowy długości ciała sprawiają, że jest łatwo rozpoznawalna w leśnych obszarach, gdzie najczęściej przebywa. Te małe stworzenia osiągają zazwyczaj długość około 10 centymetrów i trzymają się głównie diety roślinnej, zjadając pąki, korę, nasiona, orzechy, liście i owoce, aczkolwiek nie stronią również od okazjonalnych owadów.

Jedną z fascynujących cech nornic rudych jest ich umiejętność budowania przytulnych podziemnych komór. Wyściełają te małe kryjówki mchem, piórami i włóknami roślinnymi, tworząc idealne miejsca do przechowywania jedzenia i przetrwania trudnych warunków. Na wolności nornica ruda może żyć od 18 miesięcy do dwóch lat, jednak w niewoli może cieszyć się znacznie dłuższym życiem, sięgającym nawet 42 miesięcy.

W młodym wieku nornice ruda przypominają myszy. W miarę dorastania rozwijają bardziej krępą sylwetkę, okrągłą głowę oraz mniejsze uszy i oczy. Ich ogon pozostaje krótki i owłosiony, co odróżnia je od kuzynów myszy. Komunikują się za pomocą różnorodnych dźwięków, w tym warczenia i niskotonowych pisków. Jednym z wyróżników nornic rudych jest ich kasztanowobrunatne futro, wyraźne uszy i dłuższy ogon, co jest szczególnie widoczne w Wielkiej Brytanii.

Nornice rude są niezwykle adaptacyjne pod względem siedliskowym. Występują w lasach, żywopłotach, skrajach pól, paprociach, zaroślach jeżyn, brzegach rzek, na bagnach, a nawet w parkach. Są aktywne zarówno w dzień, jak i w nocy i nie zapadają w sen zimowy. Ich nory są długie i płytkie, z wieloma wyjściami umożliwiającymi szybką ucieczkę.

Ich dieta składa się głównie z roślin, ale zjadają również owady, pająki i robaki. Sezon rozrodczy trwa od końca kwietnia do września, podczas którego samice mogą wydać na świat do czterech miotów rocznie. Nornice rude odgrywają kluczową rolę w ekosystemie, służąc jako zdobycz dla różnych drapieżników.

Gęstość populacji nornicy rudej może znacznie się różnić, wahając się od sześciu do stu osobników na hektar, a ich liczba zmienia się w ciągu roku. Są narażone na pewne zagrożenia, takie jak toksyczność ołowiu z poboczy dróg oraz narażenie na pestycydy, moluskicydy i rodentycydy w pobliżu pól uprawnych. Mimo tych wyzwań nornica ruda jest klasyfikowana jako "najmniejszej troski" przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody, dzięki stabilnej populacji i szerokiemu zasięgowi w Europie i zachodniej Azji.