Église Notre-Dame-de-la-Nativité et Saint-Jacques

Kościół Notre-Dame-de-la-Nativité et Saint-Jacques de Champlieu to dawny katolicki kościół parafialny znajdujący się w Orrouy, we Francji. Lokalnie jest ona znana jako romańska kaplica w Champlieu. Początki tego, co raczej powinno się nazywać kościołem, pozostają w cieniu. Mogła pomieścić od 620 do 640 wiernych, a wykopaliska archeologiczne wykazały, że zastępuje ona budynek karoliński co najmniej tak samo duży, jeśli nie większy: położone na jednym ze szlaków do Santiago de Compostela, łączącym się z drogą Brunehaut, Champlieu musiało mieć pewne znaczenie aż do porzucenia tego szlaku. W średniowieczu, w okresie, którego nie sposób określić, kościół należał do opactwa benedyktynów Saint-Crespin-le-Grand w Soissons. Poświęcony był Matce Bożej Narodzonej, a z nim związany był klasztor. Najpóźniej w XVI wieku kościół i klasztor znajdowały się pod kontrolą przeoratu Saint-Thibaut. Po kilku pożarach, na początku XVII wieku, klasztor ten wraz z oficyną w Champlieu został przekazany angielskiemu klasztorowi benedyktynów w Paryżu. Anglicy zachęcali do kultu maryjnego, a pielgrzymki do Champlieu nabrały pewnego znaczenia. Klasztor był nieużywany na długo przed rewolucją francuską, a po odejściu benedyktynów do ich domu macierzystego, kościół pojawia się w dokumentach tylko pod nazwą św. Jakuba, któremu zawsze była poświęcona kaplica w kościele. Z przerwami w okresie rewolucji nadal był obsługiwany przez wikariusza, ale dopiero w 1808 r. decyzją rady miejskiej został zamknięty dla wiernych ze względu na zły stan techniczny. W 1814 r. budynek został zniszczony przez uderzenie pioruna. Najstarsze znane ikonograficzne przedstawienie kościoła pochodzi z 1842 r. i przedstawia go w obecnym stanie. Składał się on z niesklepienia nawy głównej o pięciu przęsłach, połączonej początkowo z nawami bocznymi, z których zachowały się jedynie zachodnia i północna ściana nawy; transeptu, którego krzyże łączyły się z przejściem za pomocą dość niskich, okrągłych łuków; oraz chóru z płaskim, jednoprzęsłowym chevetem. Transept i chór tworzą jednorodną całość, której powstanie datuje się na koniec X wieku. Sklepienie kolebkowe pochodzi z ostatniej trzeciej części XI wieku. Do dziś zachowały się jedynie początki skarbców. W XV lub XVI wieku w ścianie szachulcowej wykonano duże okno, ale w innych miejscach transeptu oraz w północnej i południowej części chóru zachowały się wąskie romańskie okna. Nawa pochodzi z drugiej połowy XII wieku, posiada trójdzielny portal archiwoltowy z końca XII lub początku XIII wieku i duże trójdzielne arkady na kwadratowych filarach, na których ustawione są cztery wysokie okna od północy. Nawa północna została opuszczona w XIV lub XV wieku. Ruiny kościoła zostały uznane za pomnik historii dekretem z dnia 8 marca 1923 r.