Gęś krótkodzioba

Gęś krótkodzioba to ptak średniej wielkości, który w sezonie lęgowym zamieszkuje wschodnią Grenlandię, Islandię oraz Svalbard. Kiedy nadchodzi zima, migruje do północno-zachodniej Europy. Można ją łatwo rozpoznać po różowych nogach i dziobie, a także po szaro-brązowym ciele i charakterystycznych oznaczeniach. W ciągu ostatnich 50 lat, liczebność tych gęsi znacznie wzrosła dzięki skutecznym działaniom ochronnym.

Te ptaki preferują lęgi w pobliżu lodowców, które zapewniają im pewną ochronę. Zazwyczaj rozpoczynają gniazdowanie w maju, a jaja wykluwają się po około 26-27 dniach inkubacji. Ich dieta jest głównie wegetariańska; latem jedzą rośliny tundrowe, a zimą żywią się uprawami takimi jak rzepak oleisty i buraki cukrowe. Jedną z ich charakterystycznych cech są wysokie, piskliwe odgłosy przypominające trąbienie, szczególnie wyraźne podczas lotu.

Zimą w Wielkiej Brytanii można spotkać duże populacje gęsi krótkodziobych, natomiast w Irlandii i Francji występują one w mniejszych liczbach. Czasami można je zaobserwować jako rzadkich gości w innych krajach europejskich, a sporadycznie pojawiają się nawet tak daleko na południe jak Maroko i Wyspy Kanaryjskie, lub na zachód jak Kanada i Stany Zjednoczone. Gatunek ten jest chroniony na mocy Porozumienia o Ochronie Wędrownych Ptaków Wodnych Afryki i Eurazji (AEWA).