Kwezal herbowy

Opis gatunku

Przedstawiciele obu płci są krępymi ptakami o dużych głowach. Samiec kwezala herbowego jest powszechnie uważany za jednego z najpiękniejszych ptaków na świecie. Ma jaskrawe upierzenie – połyskujący zielony wierzch i karmazynowy spód ciała. Ma też niezwykle długie pokrywy nadogonowe, sięgające poza sterówki i tworzące sięgający 60 cm długości tren. Pokrywy podogonowe są śnieżnobiałe. Na wierzchu głowy posiada krótkie, stojące i włosowate pióra tworzące rodzaj „fryzury”. Samica upierzona jest nieco skromniej: nie posiada trenu ani stojących piór na głowie, pierś jest bardziej szara, a karmazynowy kolor znajduje się tylko w dolnej części brzucha. Wierzch ciała opalizujący, zielony jak u samca. Kwezal często długi czas przesiaduje bez ruchu, dlatego też mimo jaskrawego upierzenia trudno go dostrzec.

Średnie wymiary

Długość ciała ok. 35–40 cm (bez ozdobnych piór ogona u samca), masa ok. 210 g.

Biotop

Pierwotne lasy deszczowe Ameryki Środkowej na wysokości od 1300 do 3000 m n.p.m.

Pożywienie

Głównie owoce, ale także owady chwytane na ziemi lub gałęzi z lotu, rzadziej żaby lub jaszczurki.

Rozmnażanie

Gnieżdżą się w dziuplach, gdzie samica składa 2 jaja. Wysiadywaniem zajmują się obydwoje rodzice – samce w dzień, samice w nocy, przy czym długi tren samca w trakcie wysiadywania zagina się nad głową i wystaje z dziupli. Po 18 dniach wykluwają się nagie i niedołężne pisklęta. Karmią je zarówno samiec, jak i samica, przy czym często zdarza się, że w momencie dorastania piskląt samica zaprzestaje karmienia wcześniej, zanim młode są samodzielne i na koniec karmi je tylko samiec.

Podgatunki

Wyróżnia się dwa podgatunki Pharomachrus mocinno:

• kwezal herbowy (Pharomachrus mocinno mocinno) de la Llave, 1832 – południowy Meksyk do północnej Nikaragui
• kwezal kostarykański (Pharomachrus mocinno costaricensis) Cabanis, 1869 – Kostaryka do zachodniej Panamy