Orzełek włochaty

Orzełek włochaty, imponujący ptak drapieżny średniej wielkości, należy do rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Występuje na rozległych obszarach Palearktyki oraz w południowej Azji, a niektóre populacje lęgowe można znaleźć również w południowo-zachodniej Afryce. Samce ważą zazwyczaj od 510 do 770 gramów, podczas gdy samice są nieco cięższe, osiągając wagę od 840 do 1 025 gramów. Ptaki te mierzą około 40 cm długości, a ich rozpiętość skrzydeł wynosi od 110 do 132 cm. Występują w dwóch odmiennych formach kolorystycznych: jasnej, która jest szaro-biała z ciemną głową, oraz średniobrązowej.

Ten gatunek orła gnieździ się w południowej Europie, Afryce Północnej, części Azji, zachodniej Południowej Afryce i Namibii. Populacje północne migrują do Afryki Subsaharyjskiej i Azji Południowej na zimę, podczas gdy populacje południowoafrykańskie zazwyczaj pozostają na miejscu. Orzełki włochate preferują zalesione, pagórkowate tereny, które oferują kombinację otwartych przestrzeni, i wolą gnieździć się na skalistym, nierównym terenie.

Jeśli chodzi o gniazdowanie, orzełki włochate budują swoje gniazda z gałązek i zielonych liści na drzewach lub na skalnych półkach. Zazwyczaj składają 1 do 2 jaj. Samica wysiaduje jaja przez około 45 dni, podczas gdy samiec dostarcza pożywienie. Po wykluciu się piskląt, samica pozostaje, aby strzec gniazda, a samiec kontynuuje przynoszenie pożywienia. Młode orły opuszczają gniazdo po 70 do 75 dniach. Ich dieta składa się głównie z małych ssaków, gadów i ptaków.

Najnowsze badania genetyczne spowodowały, że niektórzy eksperci zreklasyfikowali ten gatunek do rodzaju Aquila. Jednak analizy DNA wykazały, że orzełek włochaty tworzy unikalną grupę z innymi gatunkami orłów. Jest blisko spokrewniony z orłem małym oraz wymarłym orłem Haasta z Nowej Zelandii. Chociaż niektórzy autorzy proponują istnienie podgatunków, większość zgadza się obecnie, że orzełek włochaty jest gatunkiem monotypowym.

Orzełek włochaty został po raz pierwszy opisany jako Aquila minuta przez Brehma w 1831 roku. Co ciekawe, jest to ten sam gatunek, który został opisany jako Hieraaetus edwardsi przez Milne-Edwardsa w 1871 roku. Obecnie często nazywa się go Hieraaetus pennatus.