Świstun zwyczajny

Eurazjatycki świstun, znany również jako świstun, to gatunek kaczki powierzchniowej należący do rodzaju Mareca. Po raz pierwszy został opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku i jest dość powszechny oraz szeroko rozpowszechniony na obszarze palearktycznym.

Pod względem wielkości, eurazjatycki świstun mierzy od 42 do 52 cm długości. Samce i samice wyglądają bardzo różnie, zwłaszcza w sezonie lęgowym. Samce w okresie lęgowym mają szare boki i grzbiet, czarny ogon, ciemnozielone lusterko i różową pierś. Z kolei samice są jasnobrązowe i wyglądają bardzo podobnie do samic amerykańskich świstunów.

Te kaczki rozmnażają się w północnej Europie i na całym obszarze palearktycznym. Są wysoce migracyjne i zimują w południowej Azji i Afryce. W miejscach takich jak Wielka Brytania i Irlandia można je często spotkać zimą, choć są stosunkowo rzadkie jako ptaki lęgowe.

Eurazjatyckie świstuny preferują otwarte tereny podmokłe i bagna, gdzie żywią się roślinami i pasą się. Gniazdują blisko wody, zazwyczaj pod jakąś formą osłony. Te ptaki są znane z tworzenia dużych stad, często mieszając się z amerykańskimi świstunami.

Jedną z charakterystycznych cech eurazjatyckiego świstuna jest jego hałaśliwa natura, z wyraźnymi odgłosami wydawanymi zarówno przez samce, jak i samice. Gatunek ten jest chroniony na mocy Porozumienia o ochronie afrykańsko-eurazjatyckich wędrownych ptaków wodnych (AEWA) i obecnie jest sklasyfikowany jako "gatunek najmniejszej troski" pod względem statusu ochrony.