Jai Vilas Palace, Gwalijar

Jai Vilas Mahal, znany również jako Pałac Jai Vilas, to XIX-wieczny pałac w Gwalior w Indiach. Został założony w 1874 roku przez Jayajirao Scindia, władcę księstwa Gwalior w Rządzie Brytyjskim. Większa część pałacu to obecnie "Muzeum Jiwajirao Scindii", które zostało otwarte dla zwiedzających w 1964 roku, natomiast część jest nadal miejscem zamieszkania niektórych potomków władcy.

Pałac Jai Vilas jest doskonałym przykładem architektury europejskiej. Został zaprojektowany i zbudowany przez Sir Michaela Filose. Jest to połączenie stylów architektonicznych: pierwsze piętro jest toskańskie, drugie włosko-doryckie, a trzecie korynckie. Powierzchnia pałacu Jai Vilas wynosi 124 771 stóp kwadratowych i jest on znany z dużej Sali Durbar. Wnętrze Sali Durbar jest ozdobione złoconymi i złotymi meblami, a także ogromnym dywanem i gigantycznymi żyrandolami. Sala ma 100 stóp długości, 50 stóp szerokości i 41 stóp wysokości.

Pałac został opisany przez Sir Williama Howarda Russella w 1877 roku

Pałac zajmuje powierzchnię 124 771 stóp kwadratowych, nie licząc wewnętrznego placu, który ma wymiary 321 na 321 stóp. Budynek jest dwupiętrowy, a skrzydła i wieżyczki są trzy- i pięciopiętrowe. Jego całkowita długość wynosi 106 stóp. Pierwsza kondygnacja jest toskańska, druga włoska dorycka, a trzecia koryncka. Wnętrze sali recepcyjnej ma 97 stóp 8 cali długości i 50 stóp szerokości, a jej wysokość wynosi 41 stóp. Dach jest sklepiony kamiennymi płytami o długości 21 stóp, co pozwoliło architektowi na uwypuklenie żeber. Na obu końcach opierają się one na podwójnych kolumnach korynckich, które tworzą kolumnadę wokół wnętrza. Wnętrze i zewnętrze pałacu stanowią połączenie arkad i kolumnad. Do dekoracji Sali Recepcyjnej użyto 300 000 złotych liści. Wielka Sala Schodów jest zadaszona kamiennymi płytami o długości 30 stóp; w ten sam sposób zadaszona jest sala naprzeciwko niej. Sala ta służyła do tańca. Długość każdego z tych pomieszczeń wynosi 50 stóp. Wielka Sala Balowa, jeden z najwspanialszych salonów na świecie, jest ozdobiona wspaniałymi żyrandolami i ogromnymi lustrami. Łóżko, toaleta i wanna księcia były wykonane z litego srebra. Koszt budowy pałacu wyniósł nieco ponad 1 100 000 rupii. Ale mury ogrodowe, żelazne balustrady, ogrody, meble, szkło, wielkie schody, żyrandole itd. kosztowały o 500 000 rupii więcej. Powierzchnia ogrodu wynosi około jednej mili kwadratowej; znajduje się w nim kilka wodospadów i wiele fontann.

W dużym pokoju zachowało się biurko i fotografie Madhavrao Scindii, który pełnił funkcję ministra kolei w Indiach. Wiele pokoi, w tym salony, sypialnie i łazienki, zachowało się w takim samym stanie, w jakim były urządzone dla rodziny królewskiej. Zachowano także królewską kuchnię, w której znajdują się piece, garnki, porcelana i inne przedmioty.

Podobno osiem słoni zostało podwieszonych pod sufitem sali durbar, aby sprawdzić, czy poradzi sobie z dwoma 12,5-metrowymi, 3,5-tonowymi żyrandolami z 250 żarówkami, podobno największymi na świecie.

Wiele pomieszczeń wypełniają niezwykłe przedmioty: meble z ciętego szkła, wypchane tygrysy i basen tylko dla pań z własną łódką. W przestronnej jadalni znajduje się pièce de résistance - model srebrnego pociągu, który po kolacji rozwoził brandy i cygara wokół stołu. W odróżnieniu od jadalni w stylu zachodnim zachowała się także jadalnia w stylu całkowicie indyjskim, która była używana w czasie, gdy zapraszano szlachtę Maratha.

Muzeum zachowuje pamięć o skromnym pochodzeniu rodziny Scindia z wioski Kanherkhed w stanie Maharasztra. Rodzina opuściła wioskę swoich przodków w 1726 roku, ale nadal zachowuje dziedzictwo Marathów. Na specjalne okazje członkowie rodziny Scindia nadal noszą turban w stylu Maratha, do którego produkcji wykorzystuje się 60 metrów jedwabiu Chanderi ze spiczastymi końcami. Ekspozycja w muzeum wyjaśnia, jak skomplikowane czynności trzeba wykonać, by zawiązać ten specjalny turban.

Godnym uwagi zabytkiem jest palankin podarowany przez cesarza Mogołów Szacha Alama II, który został przywrócony na tron przez Mahadadżiego Scindię w 1787 roku. Dworzanin Rohilla, Ghulam Qadir, przejął kontrolę nad Delhi. Upokorzył on mugolską rodzinę królewską i oślepił cesarza Szacha Alama II. To tragiczne wydarzenie opisuje wiersz Allamy Iqbala. Mahadadżi Scindia przybył na ratunek rodzinie Mogołów, pojmał Ghulama Qadira i został faktycznym władcą Delhi. Świadczy to o potędze Mahadżi Shinde, który jest uważany przez historyków za jedną z najważniejszych postaci w historii imperium Maratha.