Sasbahu Temple, Gwalijar

Świątynia Sasbahu, zwana także Sas-Bahu Mandir, Sas-Bahu Temples, Sahasrabahu Temple lub Harisadanam temple, to XI-wieczna bliźniacza świątynia w Gwalior, Madhya Pradesh, Indie. Podobnie jak większość świątyń hinduistycznych i dżinijskich w tym regionie, jest w większości zrujnowana i została poważnie uszkodzona w wyniku licznych najazdów i wojen hinduistyczno-muzułmańskich. Została zbudowana w 1093 roku przez króla Mahipalę z dynastii Kachchhapaghata, według inskrypcji znalezionej w większej z bliźniaczych świątyń. Bliźniacze świątynie znajdują się w forcie Gwalior.

Wieża i sanktuarium świątyni zostały zniszczone, ale z ruin wciąż można podziwiać jej architekturę i zniszczone rzeźby. Platforma jagati ma 100 stóp długości i 63 stopy szerokości na planie kwadratu. Świątynia była trzykondygnacyjna, co było jedną z jej cech wyróżniających i świadczących o wyrafinowaniu. Zastosowano w niej koncepcję centralnego klastra" - mówi Adam Hardy. Zachowane elementy świątyni to ganek wejściowy i mandapa. Według Jamesa Harle'a, choć prasada już nie istnieje, trójkondygnacyjny plan z krzyżową podstawą i balkonami sugeruje, że była to architektura w północnoindyjskim stylu Bhumija. Styl ten, stwierdza Harle, charakteryzuje się dobrze wyważoną konstrukcją nośną, której "regularnie rozmieszczone małe, podrzędne sikhary ciągną się jak gigantyczne girlandy z koralików".

Świątynia ta ma głównie trzy wejścia z trzech różnych kierunków. W czwartym kierunku znajduje się pomieszczenie, które obecnie jest zamknięte. Cała świątynia pokryta jest rzeźbami, szczególnie 4 bożki Brahmy, Wisznu i Saraswati nad drzwiami wejściowymi. Rzeźby na filarach przedstawiają rzeźby związane z wisznuizmem, śaiwizmem i śakti. Większa ornamentyka świątyni obejmuje wszystkie ściany zewnętrzne i wszystkie zachowane powierzchnie wewnętrzne.

Bliźniacza świątynia, podobnie jak w innych miejscach Indii, jest lokalnie nazywana świątynią Sasbahu. Słowo Sasbahu oznacza "teściową, pannę młodą" lub "matkę z synową", a skojarzenie to sugeruje, że są one razem i wzajemnie od siebie zależne. Świątynia Sas jest zazwyczaj starszą, większą świątynią bliźniaczą. Świątynia Sasbahu w Gwalior jest zgodna z tym stylem, ale obie świątynie są poświęcone Wisznu. Tylko świątynia Sas zachowała się w jakiejś formie, świątynia Bahu jest strukturą skorupową, oryginalną, jednopiętrową, z bardzo ozdobną framugą drzwi i zachowanymi płaskorzeźbami ściennymi. Pozostałości świątyni Bahu w Gwaliorze sugerują, że mogła to być mniejsza wersja świątyni Saas.

Świątynia Sas ma kwadratowe sanktuarium połączone z prostokątną, dwupiętrową antaralą i zamkniętą, trzypiętrową mandapą z trzema wejściami. Ganek głównego wejścia do świątyni ma cztery rzeźbione filary w stylu Ruchaka ghatapallava, które są nośne. Ściany i nadproża są misternie rzeźbione, choć mocno zniszczone. Na nadprożu wejścia wyrzeźbione są fryzy przedstawiające sceny z Kriszna-leeli, a na zewnętrznej stronie - legendy z innych tekstów hinduistycznych. Nad nadprożem znajduje się Garuda, vahana Wisznu.

Świątynia Bahu ma również kwadratowe sanktuarium o boku 2,84 m z czterema centralnymi filarami. Jej maha-mandapa jest również kwadratem o boku 23,33 stopy, z dwunastoma filarami. Świątynia, podobnie jak większość zabytkowych świątyń w Malwie i Radźputanie, posiada wiele wejść dla wielbicieli. Dach składa się z dwóch obróconych kwadratów, które przecinają się, tworząc ośmiokąt zwieńczony kolejnymi zachodzącymi na siebie okręgami. Filary mają ośmiokątne podstawy z wyrzeźbionymi dziewczętami, ale zostały one zniszczone i uszkodzone. W sanktuarium znajduje się wizerunek zniszczonego Wisznu, obok którego stoi Brahma trzymający z jednej strony Wedy, a z drugiej Śiwa trzymający trójząb.