Anchuthengu Fort

Fort ten był pierwszą stałą placówką Kompanii Wschodnioindyjskiej na Wybrzeżu Malabarskim. W listopadzie 1693 r. John Brabourne został wysłany przez Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską do Attingal, gdzie uzyskał od Rani Ashure dotację na budowę fortu na piaszczystej mierzei Anchuthengu, wraz z monopolem na handel pieprzem w Attingal. EIC rozpoczęła budowę w styczniu 1696 roku.

W czerwcu 1696 r. brytyjscy piraci na keczu Josiah pod dowództwem Roberta Culliforda zniszczyli w Anjengo należący do bengalskiej służby pilotowej slup Gingali.

W trakcie budowy Holendrzy lobbowali u Rani przeciwko budowie fortu, gdyż wpłynęłoby to niekorzystnie na ich handel na wybrzeżu Malabaru. Nakazała Brabourne'owi wstrzymanie budowy, ale ten zignorował jej polecenia. Rani próbowała zagłodzić Brytyjczyków, odcinając ich od dostaw, ale blokada lądowa okazała się nieskuteczna, gdyż dostawy mogły odbywać się drogą morską. Następnie wysłała przeciwko Brabourne'owi siły zbrojne, ale ten je pokonał i zawarto pokój.

Budowę fortu ukończono w 1699 r. i szybko rozwinął się kwitnący handel pieprzem i tkaninami bawełnianymi. Fort służył jako pierwsza stacja sygnalizacyjna dla statków przybywających z Wielkiej Brytanii.

Fort ma kształt kwadratu o boku 256 stóp, z czterema bastionami, z których każdy mieścił osiem dział 18-funtowych. Na murach między bastionami znajdowało się siedem lub osiem dział. Ponadto w kierunku morza znajdowała się bateria około dwudziestu dział 18&24-funtowych. Garnizon fortu liczył 400 Europejczyków i 70-80 Topasów. Pierwotnie Anjengo był drugą co do ważności placówką dla EIC, ustępującą jedynie zamkowi w Bombaju.

Ważniejszy od ataku w 1697 roku był incydent w Attingal i późniejsze oblężenie w kwietniu 1721 roku. Brabourne zarządzał fortem do 1704 roku, kiedy to po śmierci żony, która została pochowana w forcie, zastąpił go Simon Cowse. Cowse został zastąpiony przez Johna Kyffina, który jednak pozostał w forcie jako wolny handlarz. Kyffin wykorzystywał swoją pozycję do wzbogacenia się i w kontrowersyjny sposób angażował się w lokalną politykę. Rani Ashure zmarła około 1700 roku, a jej następca nie cieszył się takim samym autorytetem, co przyczyniło się do złych stosunków między jej poddanymi a Brytyjczykami.

W 1717 roku Kyffin przeszedł na emeryturę, a jego miejsce zajął William Gyfford, który był jeszcze bardziej zapatrzony w siebie i skłócony niż jego poprzednik, a stosunki z miejscową ludnością nadal się pogarszały.