Plastered human skulls

Tynkowane ludzkie czaszki, datowane na lata 9000-6000 p.n.e., są fascynującymi artefaktami z starożytnego Lewantu, pochodzącymi z neolitu przedceramicznego B. Te czaszki nie tylko reprezentują jedne z najstarszych form sztuki na Bliskim Wschodzie, lecz również odzwierciedlają troskę, z jaką prehistoryczni ludzie grzebali swoich przodków pod swoimi domostwami. Uważane są za wczesne przykłady rzeźbiarskich portretów w historii sztuki.

Odkrycie tych czaszek było przełomowe dla archeologii. John Garstang odkrył niektóre z nich w Jerychu w latach 30. XX wieku, a Kathleen Kenyon znalazła kolejne w latach 50. Dziś te niezwykłe artefakty można podziwiać w muzeach na całym świecie, w tym w British Museum, Ashmolean Museum, Cambridge Museum of Archaeology and Anthropology, Royal Ontario Museum, Nicholson Museum i Jordan Archaeological Museum. Inne ważne stanowiska archeologiczne to Ain Ghazal i Amman w Jordanii oraz Tell Ramad w Syrii. Większość czaszek należała do dorosłych mężczyzn, ale niektóre pochodziły od kobiet i dzieci.

Archeologiczne znaczenie tych tynkowanych czaszek polega na ich ukazaniu wczesnych praktyk grzebalnych w południowym Lewancie z okresu neolitu. Zazwyczaj zmarli byli pochowani pod podłogami swych domów. W niektórych przypadkach czaszki były usuwane, wypełniane tynkiem i malowane, aby lepiej oddawały rysy twarzy. Do odtwarzania oczu często używano muszli, a farbą malowano szczegóły takie jak włosy, a nawet wąsy. Badacze sugerują, że praktyka ta może wskazywać na wczesne formy kultu przodków lub łowiectwa na głowy, a niektórzy eksperci uważają, że czaszki mogły służyć jako trofea. Te tynkowane czaszki dostarczają unikalnego wglądu w najwcześniejsze formy sztuki i praktyk religijnych na starożytnym Bliskim Wschodzie.