Polatucha syberyjska

Wiewiórka latająca syberyjska to wyjątkowe i fascynujące stworzenie, będące jedynym przedstawicielem wiewiórek latających w Europie. Można je znaleźć na obszarze od Morza Bałtyckiego aż po wybrzeże Pacyfiku. Niestety, w Unii Europejskiej są one uznawane za gatunek narażony, a większość ich populacji zamieszkuje Estonię, Finlandię i Łotwę.

Omówmy ich wygląd. Samice wiewiórki latającej syberyjskiej ważą około 150 gramów, podczas gdy samce są nieco mniejsze. Mają długość ciała od 13 do 20 cm oraz spłaszczony ogon o długości 9-14 cm. Ich duże, czarne oczy i szara sierść z charakterystycznym czarnym paskiem biegnącym od szyi do przedniej łapy nadają im unikalny wygląd. Jedną z najbardziej interesujących cech jest ich futrzana błona szybowcowa, która umożliwia im łatwe przemieszczanie się między drzewami.

Jeśli chodzi o ich styl życia, te wiewiórki mają zróżnicowaną dietę, obejmującą liście, nasiona, szyszki, orzechy, jagody, a czasami również ptasie jaja. Rozmnażają się wczesną wiosną, a po około pięciu tygodniach ciąży rodzą dwa lub trzy młode. Te młode mogą żyć do około pięciu lat. Wiewiórki latające syberyjskie preferują stare lasy, które mają mieszankę drzew iglastych i liściastych. Są głównie nocne i nie zapadają w sen zimowy, co oznacza, że są aktywne przez cały rok.

Jeśli chodzi o ich znaczenie kulturowe, wiewiórka latająca syberyjska została uhonorowana w Finlandii jako symbol Parku Narodowego Nuuksio. Jest również uwidoczniona w logo Estońskiego Funduszu Przyrody. Jednak te wiewiórki stawiają czoła poważnym zagrożeniom, zwłaszcza w Finlandii, z powodu fragmentacji siedlisk, zmian klimatycznych i utraty borealnych lasów.