François' langur

Langur François, znany również jako liściak François, małpa Tonkin czy czarny langur z białymi bokobrodami, to fascynujący, choć wciąż słabo poznany gatunek lutunga. Ten naczelny, stanowiący flagowy gatunek swojej grupy, zamieszkuje bujne lasy rozciągające się od południowo-zachodnich Chin po północno-wschodni Wietnam. Niestety, jego dzika populacja maleje, licząc mniej niż 500 osobników w Wietnamie i około 1,400-1,650 w Chinach. Gatunek został nazwany na cześć Auguste François, francuskiego konsula w południowych Chinach, który przyczynił się do jego odkrycia.

Langur François, średniej wielkości naczelny, wyróżnia się czarnym, jedwabistym futrem i charakterystycznymi białymi bokobrodami. Posiada unikalny czterokomorowy żołądek, który ułatwia trawienie liściastej diety. Samce są zazwyczaj większe i cięższe od samic, co wskazuje na wyraźny dymorfizm płciowy. Co ciekawe, młode rodzą się z jaskrawo pomarańczowym futrem, które stopniowo ciemnieje do czarnego w miarę dojrzewania. Układ trawienny langura zawiera także duże gruczoły ślinowe oraz wyspecjalizowany żołądek przystosowany do przetwarzania diety opierającej się głównie na liściach.

Langury François są stworzeniami dziennymi, aktywnymi w ciągu dnia. Ich codzienna rutyna obejmuje odpoczynek, żerowanie oraz angażowanie się w aktywności społeczne. Żyją w grupach kierowanych przez samice, natomiast samce nie uczestniczą w wychowywaniu młodych. Ich dieta składa się głównie z liści, ale obejmuje również owoce, nasiona i inne części roślin, wykazując preferencje dla określonych gatunków.

Te langury preferują siedliska z krasową topografią, często śpiąc w jaskiniach lub na skalnych półkach. Słyną ze swojego krypticznego zachowania, zachowując szczególną ostrożność w celu unikania drapieżników. Największa znana grupa langurów François, licząca około 500-600 osobników, znajduje się w południowo-zachodnich Chinach i północnym Wietnamie.

Niestety, populacja langura François stale spada z powodu polowań, niszczenia siedlisk i naturalnego drapieżnictwa. Ochrona tego gatunku jest kluczowa i obejmuje proponowane plany ochrony, surowsze egzekwowanie prawa przeciwko polowaniom oraz inicjatywy mające na celu zachowanie ich siedlisk. Z mniej niż 2,500 osobników pozostałych w dzikiej przyrodzie, trwające wysiłki mają na celu ochronę tego niezwykłego gatunku i jego naturalnego siedliska.