Southern white-cheeked gibbon

Południowy gibon białolicy to fascynujący gatunek naczelnych, zamieszkujący Wietnam i Laos. Jest blisko spokrewniony ze swoim kuzynem, północnym gibonem białolicy, oraz gibonem żółtolicym. Jednym z najbardziej interesujących aspektów tych gibonów jest zmiana koloru futra, która następuje w miarę ich dorastania. Młode mają jasnobrązowe futro, po odstawieniu od piersi stają się czarne, a dorosłe samce pozostają czarne, podczas gdy dorosłe samice zmieniają kolor na brązowy. Nazwa gatunku pochodzi od charakterystycznej białej plamy futra wokół pysków samców.

Te gibony zamieszkują nizinne lasy liściaste oraz niektóre górskie obszary leśne. Są nadrzewne, co oznacza, że żyją na drzewach, i głównie żywią się owocami. Historycznie były rozprzestrzenione w centralnym Wietnamie i Laosie, ale ich liczba zmniejszyła się z powodu działalności człowieka, takiej jak wyrąb lasów, rolnictwo i polowania. Niestety, są teraz klasyfikowane jako gatunek zagrożony, a populacje w Wietnamie szczególnie ucierpiały z powodu niszczenia siedlisk i polowań.

Po raz pierwszy opisany w 1951 roku, południowy gibon białolicy przeszedł różne klasyfikacje na przestrzeni lat. Początkowo uważany za podgatunek różnych gatunków gibonów, w 2001 roku został ostatecznie uznany za odrębny gatunek. Jego zasięg pokrywa się z północnym gibonem białolicy na północy, a w 2010 roku południowa populacja została zidentyfikowana jako nowy gatunek, nazwany Nomascus annamensis. Badania genetyczne i wokalne wskazują, że południowy gibon białolicy jest blisko spokrewniony ze swoim północnym odpowiednikiem.

Ten wyjątkowy gatunek podkreśla złożoność i piękno dzikiej przyrody oraz uwypukla pilną potrzebę działań na rzecz ochrony ich malejących populacji.