Pustułka maskareńska

Pustułka maurytyjska, drapieżny ptak pochodzący z Mauritiusa, należy do rodziny sokołowatych (Falconidae). Ten unikalny gatunek zamieszkuje lasy, klify i wąwozy na południowo-zachodnim płaskowyżu Mauritiusa. Jest najbardziej charakterystyczną pustułką na Oceanie Indyjskim, prawdopodobnie ewoluującą w swoją unikalną formę w okresie gelasjan.

Do 1974 roku gatunek był na skraju wyginięcia, z jedynie czterema znanymi osobnikami. Jednak dzięki intensywnym wysiłkom na rzecz ochrony, populacja wzrosła do około 400 ptaków w 2019 roku. Ta niesamowita odbudowa jest uważana za jeden z najbardziej udanych projektów ochrony ptaków na świecie.

Pustułka maurytyjska jest małym ptakiem, przy czym samce są nieco mniejsze od samic. Zazwyczaj mierzą od 26 do 30,5 cm i ważą do 250 gramów. Ich rozpiętość skrzydeł wynosi około 45 cm, a zaokrąglone skrzydła są cechą odróżniającą je od innych sokołów. W niewoli ptaki te mogą żyć do 15 lat. Ich dieta składa się głównie z gekonów, ważek, cykad, karaluchów, świerszczy i małych ptaków, które polują w szybkim, zwinnym locie w zalesionych obszarach.

Drastyczny spadek ich populacji był spowodowany kilkoma czynnikami, w tym wylesianiem, cyklonami, używaniem DDT oraz wprowadzeniem inwazyjnych gatunków, takich jak koty, mangusty i makaki. W latach 70. biolog Carl Jones zainicjował działania na rzecz ochrony, zakładając rezerwat przyrody na Ile aux Aigrettes. Inicjatywy takie jak programy hodowlane, wychów w niewoli i ochrona siedlisk odegrały kluczową rolę w zwiększeniu populacji pustułki. Do 2005 roku populacja wzrosła do co najmniej 800 dojrzałych ptaków, a gatunek został sklasyfikowany jako narażony (vulnerable) przez IUCN w 1994 roku.

Pomimo tych postępów, pustułka maurytyjska została ponownie sklasyfikowana jako gatunek zagrożony (endangered) w 2014 roku z powodu spadku liczebności. Działania ochronne są kontynuowane, koncentrując się na monitorowaniu populacji, ochronie siedlisk i kontrolowaniu wprowadzonych drapieżników. Gatunek wciąż boryka się z poważnymi wyzwaniami, w tym depresją inbredową i potencjalnymi skutkami losowych zdarzeń dla jego małej, wyspiarskiej populacji. Status zagrożenia podkreśla ciągłe zagrożenia i podatności, z jakimi pustułka maurytyjska nadal zmaga się w swoim unikalnym środowisku.