Synogarlica rdzawosterna

Różowa gołąbka, ptak endemiczny dla Mauritiusa, niemal wymarła w latach 90., gdy na wolności pozostało jedynie 10 osobników. Dzięki intensywnym wysiłkom organizacji takich jak Durrell Wildlife Conservation Trust, ich liczebność wzrosła do około 400 w 2018 roku. Od 2000 roku różowa gołąbka przeszła z kategorii Krytycznie Zagrożonych do Wrażliwych na Czerwonej Liście IUCN.

Trwa spór dotyczący klasyfikacji tego ptaka; niektórzy sugerują, że powinien należeć do rodzaju Streptopelia, gdyż jest blisko spokrewniony z malgaską synogarlicą.

Jak wygląda różowa gołąbka? Jej upierzenie ma blado różowo-szary odcień, a stopy są różowe, dziób ciemnoróżowy i ogon rdzawy. Spotkać ją można w górskich lasach wiecznie zielonych oraz nadbrzeżnych obszarach z rodzimą roślinnością.

Sezon lęgowy rozpoczyna się około sierpnia lub września. Ptaki te są monogamiczne, co oznacza, że łączą się w pary na całe życie. Samica zazwyczaj składa dwa białe jaja. Żywią się różnorodnie; jedzą pąki, kwiaty, liście, owoce i nasiona, często żerując na ziemi.

Jednak życie różowej gołąbki nie jest łatwe. Stawiają czoła zagrożeniom takim jak utrata siedlisk, drapieżniki (makaki krabożerne i szczury) oraz choroby. Działania ochronne obejmują programy hodowli w niewoli, badania genetyczne i dodatkowe dokarmianie, co pomaga im przetrwać. Jednym z poważnych problemów jest chów wsobny z powodu małej liczebności populacji.

Ostatecznie, ciągłe wysiłki na rzecz ochrony są kluczowe, aby zapewnić, że różowa gołąbka oraz jej naturalne siedliska pozostaną bezpieczne na przyszłość.