Krokodyl błotny

Krokodyl błotny – gatunek gada z rodziny krokodylowatych.

Opis

Podobny do krokodyla nilowego. Jednakże tarcze grzbietowe ma ułożone nieregularnie, głowę krótszą i szerszą, która przypomina głowę aligatora (1,5 raza dłuższa od szerokości). Jednak wielki i widoczny czwarty ząb wskazuje, że jest krokodylem. Głowa stosunkowo płaska z wysoko umieszczonymi oczami, otworami usznymi i nozdrzami, dzięki czemu może zanurzyć całe ciało pod wodę pozostawiając narządy zmysłów na powierzchni. Oko ma ochronną trzecią powiekę, której używa podczas nurkowania. Tylne odnóża z błonami pływnymi nie służą do pływania, a rolę tę pełni ogon. Grzbiet zielonooliwkowy w różnych odcieniach.

Rozmiary

Długość do 4–5 m.

Biotop

Słodkie płytkie wody: rzeki, jeziora i przede wszystkim tereny bagniste.

Pokarm

Ryby, żaby, żółwie, skorupiaki, ptaki, ssaki.

Zachowanie

Jeśli od razu nie zje zdobyczy to zagrzebuje i powraca do niej później. W czasie suszy zagrzebuje się w mule na dnie wysychających zbiorników i zapada w stan odrętwienia do czasu nadejścia pory deszczowej. Samce wyznaczają sobie terytoria i bronią ich.

Rozmnażanie

Samice budują gniazda w kształcie kopców do których składają ok. 20 jaj. Wylęgnięte młode mają ok. 25 cm. W miesiąc od godów między lutym a kwietniem samica składa 10–48 jaj w gnieździe, którego używa co roku przez całe życie. Po 55–75 dniach wylęgają się młode, które samica w pysku przenosi do wody. W odróżnieniu od innych krokodyli również samiec bierze czynny udział w opiece nad nowo wyklutymi młodym. Rodzice poświęcają im kilka tygodni.

Występowanie

Indie od Indusu do Brahmaputry: Iran, Pakistan, Indie, Nepal, Bangladesz i Sri Lanka.