Kalvehøgde, Park Narodowy Jotunheimen

Kalvehøgde to masyw o długości 10 km w najbardziej wysuniętej na południe części pasma górskiego Jotunheimen. Północna część masywu leży na terenie Parku Narodowego Jotunheimen. Masyw wznosi się dość wolno od jeziora Bygdin i kończy się bardzo stromą ścianą w kierunku północnym. Ściana ta ma wysokość około 500 do 700 m. Po północnej stronie masywu znajduje się kilka lodowców, z których największym jest Leirungsbrean. Na południowych zboczach znajdują się dwa mniejsze lodowce - lodowce Kalveholobrean. W późniejszych latach wszystkie lodowce cofnęły się.

W masywie znajduje się dziesięć szczytów o wysokości 2000 m, ale najbardziej wysunięty na północny zachód i dwa najbardziej wysunięte na wschód są zwykle postrzegane jako niezależne góry. Wysokość większości szczytów jest mniejsza niż 100 m, a większość masywu stanowi szeroki grzbiet lub płaskowyż, co sprawia, że jest on bardzo popularny wśród narciarzy górskich. Bliskość trasy krajowej 51 dodatkowo zwiększa popularność, a masyw jest jednym z najczęściej odwiedzanych w Jotunheimen.

Ze względu na liczbę szczytów zaistniała potrzeba nadania bardziej wyrazistych nazw dla wszystkich siedmiu szczytów, dlatego Krajowy Instytut Map zdecydował się nadać nazwę Munken dla północno-wschodniego płaskowyżu - widocznego na najniższym zdjęciu, Mugna dla dwóch środkowych szczytów, Kalvehøgde dla trzech zachodnich szczytów i wreszcie Nordre Kalveholotind dla południowo-zachodniego szczytu, który jako jedyny ma wyraźną, stromą ścianę po południowej stronie masywu.

Masyw zbudowany jest głównie ze skał gabrowych, twardych i odpornych. Południowe stoki i płaskowyże składają się głównie z talii, a roślinność jest tu bardzo nieliczna, z wyjątkiem porostów, mchów i jaskiernika lodowcowego. Wróbel śnieżny i pardwa górska są częste, można też spotkać renifery, które jednak wolą trawiaste zbocza w kierunku jeziora Bygdin.

Wschodnia Kalvehøgde i szczyt Mugna zostały zdobyte w 1820 roku przez dwóch studentów Balthazara Mathiasa Keilhau i Petera Christiana Bianco Boecka, późniejszych wybitnych naukowców z uniwersytetu w Christianii. Uważa się, że była to pierwsza prawdziwa wyprawa górska w historii Norwegii, a te szczyty były pierwszymi, na które weszli dwaj przyjaciele. Na pozostałych szczytach nie odnotowano pierwszych wejść.