Takahe południowy

Takahē, znany również jako takahē z Wyspy Południowej lub notornis, to unikalny, nielotny ptak pochodzący z Nowej Zelandii. Jest największym żyjącym przedstawicielem rodziny chruścieli. Przez długi czas uważano, że takahē wyginął po tym, jak ostatni znany osobnik został złapany w 1898 roku. Sytuacja zmieniła się w 1948 roku, gdy Geoffrey Orbell ponownie odkrył ten gatunek w górach Murchison. Od tego czasu nowozelandzki Departament Ochrony Przyrody intensywnie pracuje nad ochroną i odbudową populacji takahē poprzez Program Odbudowy Takahē. Dzięki tym wysiłkom ptaki zostały ponownie wprowadzone na kilka obszarów, w tym na wyspy przybrzeżne oraz miejsca na lądzie, takie jak Park Narodowy Kahurangi.

Takahē został po raz pierwszy opisany przez anatomistę Richarda Owena w XIX wieku, który wyróżnił go jako odrębny gatunek w porównaniu z wersją z Wyspy Północnej. Z czasem naukowcy ustalili, że takahē jest spokrewniony z innymi ptakami, takimi jak pukeko. Takahē wyróżnia się dużymi rozmiarami, żywym ubarwieniem upierzenia i charakterystycznymi odgłosami.

Ptaki te głównie żyją w alpejskich trawiskach, gdzie żywią się trawą, pędami i owadami. Są terytorialne i zazwyczaj pozostają z jednym partnerem, budując gniazda pod krzewami i składając jedno do trzech jaj. Ochrona była kluczowa dla zabezpieczenia takahē przed zagrożeniami, takimi jak utrata siedlisk, polowania i wprowadzone drapieżniki, takie jak jelenie i łasice.

W pewnym momencie populacja takahē była krytycznie niska, ale działania ochronne przyniosły znaczącą poprawę. Inicjatywy takie jak przenoszenie ptaków na wyspy wolne od drapieżników, programy hodowli w niewoli oraz zarządzanie siedliskami bardzo pomogły. Zapewnienie różnorodności genetycznej i skutecznego rozmnażania było kluczowe dla odbudowy gatunku. Na rok 2019 populacja takahē wzrosła do ponad 400 osobników, co wskazuje na obiecujący trend na przyszłość.