Arabotar blady

Arabskie tahry to fascynujące stworzenia zamieszkujące skaliste krajobrazy wschodniej Arabii. Kiedyś zaliczane do rodzaju Hemitragus, badania genetyczne umieściły je teraz w odrębnym rodzaju Arabitragus. Jako najmniejszy gatunek tahra, charakteryzują się krępą budową, charakterystycznymi rogami zakrzywionymi do tyłu oraz uderzająco rdzawobrązową sierścią z ciemnym pasem biegnącym wzdłuż grzbietu. Samce arabskich tahrów są szczególnie znane ze swoich imponujących grzyw, które rosną dłuższe wraz z wiekiem.

Można je znaleźć na stromych, skalistych stokach gór Al-Hadżar w Omanie i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, żyjąc na wysokościach do 1800 metrów. Arabskie tahry zostały po raz pierwszy opisane przez dr. A.S.G. Jayakara i od tego czasu sklasyfikowano je pod nazwą rodzaju Arabitragus.

W przeciwieństwie do wielu zwierząt stadnych, arabskie tahry są często samotne lub żyją w małych grupach rodzinnych. Są przeglądaczami, żywiącymi się trawami, krzewami, liśćmi i owocami. Woda jest dla nich niezbędna, dlatego muszą pić co kilka dni. Niestety, te unikalne stworzenia stawiają czoła wielu zagrożeniom, takim jak nadmierne wypasanie, kłusownictwo, niszczenie siedlisk oraz drapieżnictwo ze strony lamparta arabskiego.

Od lat 70. XX wieku podjęto różne działania na rzecz ochrony arabskich tahrów. Obejmują one programy hodowli w niewoli oraz tworzenie obszarów chronionych, takich jak rezerwat Wadi Wurayah w Fudżajrze i Sir Bani Yas w Abu Zabi. Podnoszenie świadomości i edukacja publiczna to także kluczowe elementy strategii ochrony, mające na celu zapewnienie przetrwania tego zagrożonego gatunku.