Gnu brunatne

Czarny gnu, znany również jako białoogonowy gnu, jest fascynującym zwierzęciem blisko spokrewnionym z niebieskim gnu. Należy do rodzaju Connochaetes i rodziny Bovidae, a po raz pierwszy został opisany w 1780 roku przez Eberharda Augusta Wilhelma von Zimmermanna. To zwierzę wyróżnia się białym, końskim ogonem, ciemnobrązową do czarnej sierścią oraz długimi, ciemnymi włosami.

Jako roślinożercy, czarne gnu głównie żywią się trawami i potrzebują wody do przeżycia. Żyją w różnych grupach społecznych, w tym w stadach samic, stadach kawalerów i grupach terytorialnych byków. Komunikują się za pomocą mieszanki sygnałów wizualnych i wokalnych.

Sezon rozrodczy dla czarnych gnu przypada zazwyczaj od lutego do kwietnia. Po około 8,5 miesiącach ciąży, samice rodzą jedno cielę, które pozostaje z matką, dopóki ta nie urodzi kolejnego potomka. Kiedyś prawie wytępione z powodu polowań na ich skóry i mięso, czarne gnu zostały skutecznie reintrodukowane na obszary, gdzie kiedyś występowały. Obecnie prosperują na otwartych równinach, trawiastych terenach i krzewiastych obszarach Karoo w południowej Afryce.

Taksonomicznie, czarne gnu należą do rodzaju Connochaetes i dzielą wiele cech z niebieskimi gnu. Pomimo zagrożeń, takich jak utrata siedlisk, choroby i hybrydyzacja z ich niebieskimi kuzynami, wysiłki na rzecz ochrony przyczyniły się do odbudowy ich populacji. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje je obecnie jako gatunek o "najmniejszym zagrożeniu".

Czarne gnu mają wartość ekonomiczną jako atrakcje turystyczne oraz źródło skóry i mięsa. Ich mięso jest często suszone, aby zrobić biltong, popularną przekąskę w Republice Południowej Afryki. Jednak mogą również konkurować z bydłem i przenosić choroby, co stanowi wyzwanie dla hodowców. Pomimo tych problemów, czarne gnu odgrywają kluczową rolę w swoich ekosystemach i mają znaczenie kulturowe w regionach, w których występują.