Ridbok południowy

Południowy reedbuck, znany także jako rietbok lub reedbuck pospolity, to gatunek antylopy aktywnej w ciągu dnia, występującej w południowej Afryce. Pierwszy raz został opisany w 1785 roku przez holenderskiego lekarza i przyrodnika Pietera Boddaerta. Należy do rodzaju Redunca oraz rodziny Bovidae. Samce i samice tego gatunku ważą średnio około 58 kg i osiągają długość od 134 do 167 cm.

Jednym ze sposobów rozpoznania południowego reedbucka jest jego wielkość; jest największym z gatunków Redunca, osiągając wysokość w kłębie od 80 do 90 cm. Samce są zwykle cięższe, ważąc około 68 kg, podczas gdy samice ważą około 48 kg. Na ich przednich nogach widoczne są ciemne linie, a wokół oczu widnieją białe pierścienie. Ich jedwabiste futro ma barwę od jasnobrązowej do szarobrązowej. Samce posiadają charakterystyczne rogi wygięte do przodu, których brak u samic.

Południowe reedbucki zazwyczaj żyją samotnie lub w parach, choć czasami tworzą małe grupy liczące do 20 osobników. Najbardziej aktywne są o świcie i zmierzchu, spędzając dzień na odpoczynku w wysokiej trawie lub trzcinowiskach. Te antylopy są dość terytorialne, a każde terytorium obejmuje powierzchnię od 35 do 60 hektarów. Ich naturalnymi wrogami są lwy, lamparty, gepardy, hieny i krokodyle. Głównym pożywieniem reedbucków są trawy, zioła i trzciny, a wodę muszą pić co kilka dni.

Rozmnażanie trwa przez cały rok, jednak większość kopulacji ma miejsce w gorącym i wilgotnym sezonie. Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku dwóch lat, podczas gdy samce dojrzewają nieco później. Po okresie ciąży trwającym od siedmiu do ośmiu miesięcy samice rodzą jedno cielę. Południowe reedbucki są szeroko rozpowszechnione w krajach południowej Afryki, preferując wilgotne łąki z dużą ilością wysokiej trawy i dostępem do wody.

Ochrona południowego reedbucka jest kluczowa, ponieważ niszczenie siedlisk i nadmierne polowania spowodowały znaczący spadek populacji w niektórych rejonach. W RPA są rzadko spotykane i są na granicy wyginięcia w takich krajach jak Gabon i Demokratyczna Republika Konga. Polowania na mięso i trofea również stanowią poważne zagrożenie, choć około 60% populacji zamieszkuje obszary chronione. Kluczowymi działaniami dla ich przetrwania są ochrona siedlisk oraz zapobieganie dalszemu spadkowi populacji.