Żmija łąkowa

Występowanie

Występuje w Europie. Zasięg ma nierównomierny charakter. Można ją spotkać w południowej Francji, centralnej części Półwyspu Apenińskiego, Chorwacji, Rumunii, środkowej Grecji, Albanii, europejskiej części Rosji, a także na Węgrzech. Ponadto populacje żmii łąkowej występują w południowej Turcji, północnym Iranie i wschodnich Chinach. Gatunek ten zasiedla zarówno wyżyny jak i niziny, można ją spotkać w górach. Preferuje tereny o charakterze stepowym, często zasiedla trawiaste zbocza gór, jednak można spotkać ją też na łąkach, lasostepach, nad brzegami mórz i rzek.

Cechy charakterystyczne

Gatunek jadowity. Posiada nieduże zęby jadowe i niewielką w porównaniu z innymi żmijami toksyczność jadu, w związku z czym jej ukąszenie nie stanowi zagrożenia dla człowieka (nie odnotowano do tej pory przypadków śmiertelnych). Zalecana jest jednak ostrożność. Jej ukąszenie może spowodować miejscowy paraliż, obrzmienia i ból.

Wygląd

Ciało krępe, masywne. Grzbiet ciała u tego gatunku ma kolor jasnoszary, żółtoszary, oliwkowy, zielonoszary, żółty lub jasnokasztanowobrązowy z ciemną (czarną, szarą lub zielonkawą) falistą linią (zygzakiem) przebiegającą wzdłuż. Na głowie znajduje się czarny rysunek, kształtem przypominający motyla, składający się z kilku symetrycznie ułożonych plam. Na bokach ciała występują czarne, niewyraźne, drobne plamki. Osobniki występujące w Europie osiągają długość od 35 cm do 50 cm, zaś w azjatyckiej części do 70 cm. Samice są nieco większe od samców.

Głowa – Wyodrębniona z tułowia, spłaszczona, pysk tępo zakończony.

Oczy – Są żółte lub pomarańczowe z ciemną, pionową źrenicą.

Podgatunki

Wyróżnia się kilka podgatunków, lecz ich status jest niepewny:

• Vipera ursinii anatolica Eiselt & Baran, 1970 (status niepewny) – południowa Turcja.
• Vipera ursinii ebneri Knöpfler & Sochurek, 1955 (status niepewny) – Iran.
• Vipera ursinii graeca Nilson & Andrén, 1988 (status niepewny) – północna i środkowa Grecja.
• Vipera ursinii macrops (Méhely, 1911) (status niepewny) – Albania.
• Vipera ursinii moldavica Nilson, Andrén & Joger, 1993 – Rumunia.
• Vipera ursinii parursinii Nilson & Andrén, 2001 (status niepewny) – północno-zachodnie Chiny.
• Vipera ursinii rakosiensis Méhely, 1893 – wschodnia Austria, Węgry, Słowenia, Chorwacja, Serbia, południowa Rumunia, północna Bułgaria.
• Vipera ursinii tienshanica Nilson & Andrén, 2001 (status niepewny) – Kazachstan, Kirgistan, Chiny i góry Tienszan.
• Vipera ursinii ursinii (Bonaparte, 1835) – środkowe Włochy.
• Vipera ursinii wettsteini Knöpfler & Sochurek, 1955 (status niepewny) – południowo-wschodnia Francja.

Biotop

Prowadzi naziemny tryb życia. Aktywna w dzień, unika dużych upałów i słońca. Na noc skrywa się w norach gryzoni lub szczelinach skalnych. Sen zimowy trwa zazwyczaj od października do marca lub kwietnia.

Pokarm

Owady, pająki, jaszczurki, małe gryzonie, noworodki mysie i pisklęta małych ptaków. Owady uśmierca jadem, zaś kręgowce często połyka jeszcze żywe.

Rozmnażanie

Dojrzałość płciową osiąga w wieku trzech lat. Jest gatunkiem jajożyworodnym. Gody następują wkrótce po wybudzeniu się żmij ze snu zimowego. Samce toczą ze sobą rytualne walki, oplatając się wokół siebie. Unoszą górne części i każdy z nich próbuje przygnieść rywala do ziemi. Samica rodzi od 8 – 15 młodych o długości 11 – 17 cm.