Lampart lankijski

Lampart cejloński, unikalny podgatunek występujący jedynie na Sri Lance, został po raz pierwszy zidentyfikowany w 1956 roku przez Paulesa Edwarda Pierisa Deraniyagala. Od 2008 roku jest klasyfikowany jako gatunek zagrożony na Czerwonej Liście IUCN, z populacją liczącą tylko około 700–950 osobników na wolności według danych z 2015 roku. Lamparty te wyróżniają się rudawym futrem zdobionym ciemnymi plamami i rozetami, a także osiągnęły stosunkowo duże rozmiary jako główni drapieżnicy na wyspie.

Lamparty te są samotnikami, a każdy osobnik ma swoje terytorium, które często nakłada się na terytoria innych lampartów. Polują głównie nocą, ale mogą być także aktywne o świcie i zmierzchu. Ich dieta jest zróżnicowana, obejmująca małe ssaki, ptaki, gady oraz większe ofiary, takie jak jelenie i małpy. Mogą rodzić o każdej porze roku, zwykle mając mioty liczące od dwóch do czterech młodych.

Lampart cejloński stoi w obliczu poważnych zagrożeń wynikających z utraty siedlisk, fragmentacji i kłusownictwa. Na szczęście, podejmowane są działania ochronne, a organizacje takie jak Wildlife and Wilderness Conservation Trust (WWCT) koncentrują się na badaniach i środkach ochrony. W ogrodach zoologicznych na całym świecie znajduje się około 75 lampartów cejlońskich, które są pod opieką.

Lokalnie lamparty te nazywane są "kotiya" w języku syngaleskim i "chiruthai" w języku tamilskim. W mediach na Sri Lance panowało kiedyś zamieszanie między terminami "kotiya" a "tygrys." Poza swoją rolą ekologiczną, lamparty cejlońskie mają znaczenie kulturowe i były używane jako symbole przez różne grupy, w tym przez Tamilskich Tygrysów.