Downtown Commercial Historic District, Burlington

Downtown Commercial Historic District obejmuje większą część centralnej dzielnicy biznesowej w Burlington, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. W 2015 r. został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków. Okręg historyczny obejmuje 65 nieruchomości, które były częścią badań przeprowadzonych w latach 2012-2013 na tym obszarze. W skład okręgu wchodzą także budynki z West Jefferson Street Historic District oraz trzy budynki z Manufacturing and Wholesale Historic District, które wcześniej zostały wpisane do Krajowego Rejestru. Ogółem w okręgu znajdują się 122 obiekty, w tym 108 obiektów wnoszących wkład i 14 obiektów niewnoszących wkładu.

Obszar śródmieścia rozwijał się w trzech okresach. Pierwszy okres to czas prosperity związanej z rozwojem połączeń kolejowych miasta po amerykańskiej wojnie secesyjnej. Drugi okres to era dojrzałości i rozwoju nowoczesnych budynków komercyjnych. To właśnie w tym okresie powstały "wysokie" budynki śródmieścia Burlington. W trzecim okresie pojawiła się konkurencja ze strony rozwoju przedmieść, zwłaszcza w West Burlington. Starano się utrzymać stare firmy i przyciągnąć nowe, jednocześnie modernizując i ulepszając okolicę. Włączenie ulicy West Jefferson było ważne, ponieważ pod koniec XIX i na początku XX wieku była ona główną arterią komunikacyjną w dolinie Hawkeye Creek. Prowadziła ona z centralnej dzielnicy biznesowej wzdłuż rzeki Missisipi do drogi Agency Road, która prowadziła na zachód poza miasto.

W większości budynków w dzielnicy mieściły się przedsiębiorstwa komercyjne, zarówno handlowe, bankowe, jak i biura. Budynki rządowe znajdują się w większości w innych miejscach. Wyższe budynki znajdują się po wschodniej stronie wzdłuż ulicy Jefferson i w przyległych przecznicach. Większość z nich ma od trzech do czterech pięter, a najwyższe budynki mają od ośmiu do dziewięciu pięter. Znajduje się tu również wiele budynków jedno- i dwupiętrowych. Budynki są w większości murowane. Starsze budynki z pierwszego okresu są w stylu włoskiego i romańskiego odrodzenia. Wyższe, bardziej nowoczesne budynki z drugiego okresu mają tendencję do wykorzystywania stylu neoklasycznego, a budynki z trzeciego okresu są w bardziej uproszczonych stylach nowoczesnych.