Grand Central Art Galleries, Nowy Jork

Grand Central Art Galleries były przestrzenią wystawienniczą i administracyjną niedochodowego stowarzyszenia Painters and Sculptors Gallery Association, spółdzielni artystów założonej w 1922 roku przez Waltera Leightona Clarka wraz z Johnem Singerem Sargentem, Edmundem Greacenem i innymi. Artystami blisko związanymi z Grand Central Art Galleries byli Hovsep Pushman, George de Forest Brush, a zwłaszcza Sargent, którego pośmiertna wystawa odbyła się tam w 1928 roku.

Galerie działały od 1923 do 1994 roku. Przez 29 lat mieściły się na szóstym piętrze Grand Central Terminal. W chwili otwarcia w 1923 roku Galerie miały powierzchnię 14 000 stóp kwadratowych i oferowały dziewięć sal wystawowych oraz salę recepcyjną, opisywaną jako "największa galeria sztuki na świecie". W 1958 roku Galerie przeniosły się na drugie piętro hotelu Biltmore, gdzie miały sześć sal wystawowych i biuro. W Biltmore pozostały przez 23 lata, do czasu, gdy został on przekształcony w biurowiec. Następnie Galerie przeniosły się na 24 West 57th Street, gdzie pozostały do czasu zakończenia działalności.

Oprócz głównej siedziby, Grand Central Art Galleries prowadziły szereg innych przedsięwzięć. W 1923 r. założyli Grand Central School of Art, w 1933 r. otworzyli filię galerii przy Piątej Alei i 51. ulicy, a w 1947 r. założyli Grand Central Moderns, gdzie prezentowano dzieła niefiguratywne. Grand Central Art Galleries były również odpowiedzialne za stworzenie, zaprojektowanie i budowę Pawilonu Stanów Zjednoczonych na Biennale w Wenecji.