Sikora karolińska

Sikora karolińska to uroczy, mały ptak z rodziny sikor, Paridae. Chociaż większość sikor należy do rodzaju Parus, badania sugerują, że sikora karolińska lepiej pasuje do rodzaju Poecile. Amerykańska Unia Ornitologiczna uznała to i oficjalnie dokonała zmiany w 1998 roku.

Te niewielkie ptaki osiągają długość od 11,5 do 13 cm i ważą między 9 a 12 gramów. Charakteryzują się czarną czapeczką i krawatem, białymi bokami na twarzy i spodzie oraz rdzawymi plamami na bokach. Ich grzbiet ma delikatny szary odcień. Jednym z sposobów odróżnienia ich od blisko spokrewnionej sikory czarnogłówki są nieco bardziej brązowe skrzydła, krótsze ogony i unikalne wokalizacje.

Sikora karolińska posiada repertuar, który obejmuje znajome "chick-a-dee" oraz pieśń "fee-bee-fee-bay". Jednak rozróżnienie jej od sikory czarnogłówki tylko na podstawie dźwięku może być trudne.

Można je spotkać w mieszanych lub liściastych lasach w Stanach Zjednoczonych, od New Jersey po południowy Kansas oraz na Florydzie i w Teksasie. Zamieszkują dziuple w drzewach i przebywają w swoim zasięgu przez cały rok.

Jeśli chodzi o dietę, sikory karolińskie latem żywią się głównie owadami, a zimą uzupełniają swoje menu nasionami i jagodami. Co ciekawe, mogą obniżać swoją temperaturę ciała, aby oszczędzać energię w ekstremalnym zimnie, wchodząc w stan znany jako torpor.

Jesienią i zimą sikory karolińskie często łączą siły z innymi gatunkami ptaków, aby skuteczniej poszukiwać pożywienia. Badano nawet ich interakcje społeczne, aby zrozumieć, jak złożoność społeczna wpływa na złożoność wokalną.