Białozór

Sokół wędrowny, największy z gatunków sokołów, to fascynujący ptak drapieżny zamieszkujący regiony arktyczne oraz północne obrzeża Ameryki Północnej i obszar eurosyberyjski. Charakteryzuje się dymorfizmem płciowym, co oznacza, że samice są większe od samców. Upierzenie sokoła wędrownego może mieć różne odcienie, od całkowicie białego po ciemnobrązowe, co sprawia, że każdy ptak jest unikalny. Ten gatunek jest ceniony w sokolnictwie i poluje na zwierzęta takie jak pardwy, ptactwo wodne, ryby i małe ssaki.

Po raz pierwszy formalnie opisany przez Carla Linneusza w 1758 roku, nazwa sokoła wędrownego pochodzi z łaciny i francuskiego. Co ciekawe, w świecie sokolnictwa samca sokoła wędrownego nazywa się "gyrkin". Ptaki te są dość duże; samce ważą od 805 do 1350 gramów, a samice od 1180 do 2100 gramów. Występują w różnych morfach kolorystycznych, co dodaje im dodatkowego uroku.

Jeśli chodzi o dietę, sokoły wędrowne głównie polują na ptaki i ssaki, wykorzystując szybkie pościgi do chwytania swojej ofiary. Preferują gniazdowanie na klifach i zazwyczaj składają od 1 do 5 jaj, z okresem inkubacji wynoszącym średnio 35 dni. Pomimo swojej sprawności mają naturalnych wrogów, takich jak orły przednie, oraz są zagrożone przez działalność człowieka. W przeszłości ich populacje były zagrożone przez niszczenie siedlisk i zanieczyszczenia.

Sokoły wędrowne mają długą i bogatą historię współistnienia z ludźmi, szczególnie w kontekście sokolnictwa. Mają znaczenie kulturowe w różnych regionach, będąc oficjalnym ptakiem Terytoriów Północno-Zachodnich Kanady oraz pojawiając się w herbie Islandii. W średniowieczu były tak rzadkie i cenione, że były zarezerwowane dla królów i szlachty. Dziś prowadzone są działania mające na celu ochronę sokołów wędrownych przed współczesnymi zagrożeniami, takimi jak zmiany klimatyczne i zanieczyszczenia.