Leblebi

Leblebi to popularna przekąska z prażonej ciecierzycy, ceniona w krajach takich jak Afganistan, Iran, Syria i Turcja. Oferowana jest w rozmaitych smakach – solona, przyprawiona ostrymi dodatkami, aromatyzowana suszonymi goździkami, a nawet oblewana cukrem. Interesująco, w Tunezji termin "leblebi" odnosi się również do pożywnej zupy śniadaniowej na bazie ciecierzycy, zawierającej jajko i czerstwy chleb.

Ciecierzyca używana do produkcji leblebi jest starannie selekcjonowana pod względem kształtu, wielkości, koloru i czasu zbioru, z preferencją dla dużych ziaren odmiany Kabuli. Istnieją dwa główne rodzaje leblebi: bez łupiny (takie jak Sarı Leblebi i Girit Leblebi) oraz z łupiną (na przykład Beyaz Leblebi i Sakız Leblebi). Te typy zostały rozprzestrzenione w różnych regionach przez Turków z Anatolii.

Leblebi ma bogatą historię, sięgającą około 1000-1500 roku n.e. w Iranie, choć historyczne źródła są ograniczone. Tradycyjny proces produkcji obejmuje kilka etapów: czyszczenie, moczenie, kondycjonowanie, gotowanie, prażenie i zdejmowanie łupin. Słowo "leblebi" prawdopodobnie wywodzi się od arabskiego terminu "leblab", który odnosi się do jadalnej rośliny Lablab.

Prażona ciecierzyca jest popularna nie tylko w Turcji. Znajduje uznanie również w Iranie, na Bliskim Wschodzie, w Azji Centralnej, Grecji, na Sycylii, w Indiach i Pakistanie. Dla podkreślenia jej kulturowego znaczenia, operetka zatytułowana "Leblebidji Hor-Hor Agha" została skomponowana przez osmańskiego kompozytora Tigrana Chukhajiana w 1875 roku, zwracając uwagę na rolę tej przekąski w regionalnym dziedzictwie kulturowym.