Beef Wellington

Beef Wellington to klasyczne angielskie danie, składające się z polędwicy wołowej pokrytej pasztetem i duxelles (drobno posiekaną mieszanką grzybów), owiniętej szynką parmeńską i ciastem francuskim, a następnie pieczonej do perfekcji. Niektóre przepisy dodają dodatkową warstwę, owijając mięso w naleśnik przed zamknięciem w cieście. Można przygotować Beef Wellington poprzez pieczenie całej polędwicy i krojenie jej później lub krojenie polędwicy na indywidualne porcje przed pieczeniem.

Pochodzenie nazwy "Beef Wellington" jest nieco tajemnicze. Nie ma jednoznacznego związku z Arthurem Wellesleyem, 1. księciem Wellington. Niektórzy uważają, że może to być patriotyczna adaptacja francuskiego dania "filet de bœuf en croûte". Najwcześniejsze znane wzmianki o Beef Wellington pochodzą z artykułu w Los Angeles Times z 1903 roku oraz z menu linii Hamburg-America z 1899 roku.

Ciekawostką jest, że w polskiej książce kucharskiej z 1909 roku znajduje się przepis na "Polędwicę wołową à la Wellington". Ta wersja polega na owinięciu polędwicy wołowej w ciasto francuskie z duxelles i podaniu jej z sosem truflowym lub z madery. Książka twierdzi, że przepis pochodzi od kucharza na dworze cesarskim w Wiedniu.

Termin "Beef Wellington" po raz pierwszy pojawił się w Oxford English Dictionary w przewodniku kulinarnym z Nowego Jorku w 1939 roku. Z czasem koncepcja ewoluowała, obejmując różne wersje, takie jak Wellington z kiełbasą i łososiem, a nawet opcje wegetariańskie, jak Wellington z grzybami i burakami.