Hockley Woods, Southend-on-Sea

Hockley Woods to duży obszar leśny w południowo-wschodnim Essex. Jest to Lokalny Rezerwat Przyrody, a jego część stanowi Teren Specjalnego Zainteresowania Naukowego. Jego właścicielem i zarządcą jest Rada Okręgu Rochford.

Lasy Hockley Woods są największym obszarem pozostałym po dzikim lesie, który pokrywał większą część Essex po epoce lodowcowej, 10 000 lat temu. Lasy Hockley obejmują kilka sąsiadujących ze sobą nazwanych lasów, w tym Great Bull Wood, Great Hawkwell Wood, Beeches Wood, Winks Wood, Little Bull Wood, Whitbred's Wood i Parson's Snipe. Lasy te rozciągają się na części parafii Hockley, Hawkwell i Rayleigh. Powierzchnia lasów jest różnie podawana: 130 ha, 109 ha i 91,3 ha, przy czym ta ostatnia wartość dotyczy tylko specjalnego obszaru ochrony.

Lasy znajdują się na przedpolodowcowych żwirach i glinach. Tereny zalesione stanowią skomplikowaną mozaikę różnych drzew, z których każdy gatunek rozwija się w odpowiednich warunkach. Dąb i kasztanowiec rosną na wyżej położonych terenach, brzoza na najbardziej kwaśnych glebach, grab na glebach wilgotnych, wierzba i leszczyna wzdłuż strumieni. Inne drzewa to dąb szypułkowy, dąb bezszypułkowy i brzoza. Flora gruntowa obejmuje trzy gatunki storczyków, a także strumień i obszar torfowiska. Inne gatunki to dziki jarząb brekinia, zawilec gajowy, ostrożeń leśny i pszenica zwyczajna, które rozwijają się na nienaruszonych glebach starych lasów. Chroniony motyl fryga wrzosowiskowa występuje na tym terenie bardzo często.

Lasy Hockley Woods są wycinane i wykorzystywane do produkcji drewna. Jest to również miejsce, w którym odbywa się parkrun Hockley Woods, bezpłatny, cotygodniowy bieg na 5 km, organizowany w każdą sobotę o 9 rano.

Dostęp do obszarów leśnych jest nieograniczony. Przy Main Road znajduje się przystanek autobusowy oraz parking. Na terenie obiektu znajdują się toalety publiczne. Parking jest czynny od godz. 7.00 do 18.30. Broszurę można otrzymać w Biurze Rady.

Mówi się, że las jest nawiedzany przez dwa duchy. Silas był podobno przyjazny, natomiast drugiej istocie towarzyszyło uczucie zimna, które denerwowało psa rodziny. Podobno duch ten był tak przyjazny, że pies rodzinny podbiegał do niego, merdając ogonem. Inna opowieść głosi, że duch Anne Boleyn był widziany bez głowy, jak chodził po korytarzach domu.