Ruchill Church Hall, Glasgow

Ruchill Church Hall, zaprojektowany przez Charlesa Rennie Mackintosha, został zbudowany jako misja dla Wolnego Kościoła Szkocji i ukończony w 1899 roku. Znajduje się on przy 15/17 Shakespeare Street, bocznej drodze od Maryhill Road, Glasgow, Szkocja, w pobliżu mostu, który prowadzi Ruchill Street przez kanał Forth and Clyde do dzielnicy Ruchill, oraz w pobliżu centrum handlowego przy głównej drodze. Sąsiadujący z nim kościół, położony bliżej kanału, został zbudowany później, według projektu innego architekta.

W budynku znajdują się dwie sale, przy czym sala główna ma część oddzieloną przesuwaną składaną przegrodą, oraz dwa pokoje komisji. Budynek jest aktywnie wykorzystywany przez zbór i jest otwarty codziennie, zapewniając zaplecze socjalne, a także "Herbaciarnię Mackintosha", w której w głównej sali podawane są herbaty i przekąski dla wszystkich chętnych.

Wchodząc od strony ulicy Szekspira, po prawej stronie znajduje się sala posiedzeń komitetu, a po lewej - przejście obok umywalki z parawanem do drzwi prowadzących na klatkę schodową. Po lewej stronie znajduje się mała kuchnia/serwis, a na wprost od głównego wejścia drzwi prowadzą do narożnika głównego holu. Po prawej stronie duża wnęka jest oddzielona od głównego holu przesuwną, składaną przegrodą, zawierającą przeszklone panele o wysokim poziomie z charakterystycznymi dla Mackintosha witrażami.

Schody prowadzą do krótkiego korytarza obok toalet znajdujących się nad kuchnią, prowadzącego do górnego pokoju komitetu znajdującego się bezpośrednio nad pokojem komitetu na dole oraz do górnego holu znajdującego się nad wnęką przy głównym holu. Te dwa pomieszczenia są oddzielone przesuwną składaną przegrodą, którą można otworzyć, tworząc jedno długie prostokątne pomieszczenie. Konstrukcja dachu nad górną salą posiedzeń komitetu i nad holem jest odsłonięta, w obu pomieszczeniach znajdują się świetliki dachowe, a ich szczyt tworzy mocny kształt po prawej stronie elewacji frontowej.

Sala wyróżnia się tym, że na jej głównej elewacji znajduje się wyraźne przedstawienie ludzkiej twarzy, choć nie wiadomo, czy było to zamierzone działanie architekta.