Srokówka jasnoskrzydła

Srokacz rdzawy, wdzięczny przedstawiciel rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkuje Subkontynent Indyjski oraz części Azji Południowo-Wschodniej. Dzięki swojemu charakterystycznemu długiemu ogonowi i głośnym, melodyjnym dźwiękom, trudno go przegapić. Doskonale adaptuje się do różnorodnych środowisk, od otwartych zarośli i pól uprawnych, po lasy i miejskie ogrody, co zawdzięcza swojej przystosowawczej i wszystkożernej naturze.

Wizualnie srokacz rdzawy jest bardzo efektowny. Posiada cynamonowe ciało, czarną głowę, niebieskawo-szary ogon z czarną końcówką oraz białą plamkę na skrzydłach. W zależności od regionu, w którym żyje, te ptaki mogą wyglądać nieco inaczej, a kilka podgatunków jest rozpoznawanych na podstawie ich geograficznego występowania i cech fizycznych.

Srokacza rdzawego można spotkać w całych Indiach kontynentalnych, Himalajach, Pakistanie, Bangladeszu, Mjanmie, Laosie i Tajlandii. Preferują otwarte lasy, zarośla, plantacje oraz ogrody. W Himalajach wykonują nawet sezonowe migracje w górę i w dół gór.

Jeśli chodzi o dietę, srokacze rdzawe nie są wybredne. Spożywają owoce, nektar, nasiona, bezkręgowce, małe gady, jaja ptaków, a nawet młode ptaki. Są zręcznymi poszukiwaczami pożywienia i często współpracują z innymi gatunkami ptaków podczas polowań. Co ciekawe, odgrywają istotną rolę ekologiczną, kontrolując populacje szkodników i pomagając w uprawie palm poprzez zjadanie szkodliwych owadów.

Sezon lęgowy w Indiach trwa od kwietnia do czerwca. W tym czasie srokacze rdzawe budują swoje gniazda na drzewach lub w krzakach i zazwyczaj składają 3-5 jaj. Są również znane ze swoich różnorodnych wokalizacji, w tym odgłosów przypominających "bob-o-link" i "ko-tree." Niemniej jednak, stoją przed pewnymi wyzwaniami, ponieważ są nosicielami różnych pasożytów, w tym pierwotniaków, przywr i roztoczy.