Mewa orlica

Mewa orlica, orlica – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych, zamieszkujący wyspowo w pasie od Morza Czarnego po Bałchasz i Mongolię. Być może gnieździ się również w Chinach. Zimuje na wybrzeżach od wschodniej części Morza Śródziemnego poprzez Morze Czerwone, południową część Morza Kaspijskiego po północną część Oceanu Indyjskiego między Somalią a Mjanmą.

Do Polski zalatuje – do 2017 stwierdzono ją na terenie kraju 163 razy, choć niektóre obserwacje mogły dotyczyć tych samych, przemieszczających się osobników.

Cechy gatunku

Wierzch ciała i skrzydeł popielaty, końcówki czarne z białymi „oczami”. Dziób z charakterystycznym czarnym paskiem w 3/4 długości. Końcówka pomarańczowa, nasada żółta. Nogi żółte, reszta ciała biała. W szacie godowej głowa czarna, z białą obwódką wokół czerwonego oka. W szacie spoczynkowej głowa brudnopopielata. Osobniki młodociane wierzch ciała mają w brązowy deseń, na końcu białego ogona szeroki czarny pas. Dziób szary z czarnym końcem, nogi szarocieliste.

Wymiary średnie

• Długość ciała ok. 60–70 cm
• Rozpiętość skrzydeł ok. 145–170 cm
• Masa ok. 0,9–2,0 kg

Biotop

Nagie wysepki i wybrzeża na brzegach słodkich i słonawych zbiorników śródlądowych (również wielkich jezior Azji Centralnej). Poza okresem lęgowym wybrzeża, głównie w ujściach wielkich rzek, porty oraz wysypiska śmieci.

Gniazdo

Często na gołej skale, czasem w niskiej roślinności. Tworzy kolonie liczące do 3 tysięcy par. Czasem lokalizuje je w pobliżu kolonii mew srebrzystych, lecz nigdy nie są to kolonie mieszane.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu-czerwcu 2–3 jaja.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres około 25 dni, głównie przez samicę.

Pożywienie

Wszystkożerna. W diecie przeważają kręgowce i bezkręgowce, zarówno wodne jak i lądowe. Czasem odbiera zdobycz innym ptakom. W okresie chłodniejszej pogody dietę uzupełnia nasionami roślin. Nie gardzi odpadkami i padliną.