Gilbert's potoroo

Potoroo Gilberta, znany również jako ngilkat, jest jednym z najrzadszych torbaczy w Australii i jednym z najbardziej zagrożonych ssaków na świecie. To niewielkie, nocne stworzenie wyróżnia się charakterystycznymi cechami: długimi tylnymi łapami, przednimi łapami z zakrzywionymi pazurami idealnymi do kopania oraz długim, cienkim pyskiem. Co niezwykłe, uważano, że gatunek ten wyginął, dopóki nie został ponownie odkryty w 1994 roku. Obecnie istnieje tylko około siedemdziesięciu osobników, głównie w Rezerwacie Przyrody Two Peoples Bay w Zachodniej Australii.

Badania nad potoroo Gilberta rozpoczęły się już w XIX wieku, a kluczową rolę w jego opisie i klasyfikacji odegrał przyrodnik John Gould. Te torbacze mają unikalną dietę, żywiąc się głównie grzybami – zachowanie to nazywa się mykofagią. Co fascynujące, samice potoroo Gilberta mają zdolność opóźniania rozwoju zarodka poprzez proces zwany diapauzą embrionalną, co pozwala im nosić drugi zarodek, podczas gdy pierwszy nadal się rozwija.

Aby chronić ten krytycznie zagrożony gatunek, wprowadzono różnorodne działania ochronne. Obejmują one programy hodowli w niewoli oraz przenoszenie osobników do siedlisk wolnych od drapieżników, takich jak Wyspa Bald i Wyspa Michaelmas. Niemniej jednak gatunek nadal napotyka poważne zagrożenia, takie jak choroby, na przykład balanoposthitis i kryptokokoza, które mogą poważnie wpłynąć na ich przetrwanie.

Ponowne odkrycie potoroo Gilberta pod koniec XX wieku było przełomowym wydarzeniem w dziedzinie ochrony przyrody. Podkreśliło ono odporność gatunku, ale również uwydatniło pilną potrzebę działań ochronnych, aby zapobiec jego wyginięciu. Historyczne znaczenie potoroo Gilberta, jako jednego z pierwszych gatunków zagrożonych po kolonizacji brytyjskiej, akcentuje konieczność ciągłych wysiłków na rzecz ochrony tego unikalnego torbacza.