Jasus edwardsii

Poznaj Południowego Homara Skalnego: Morski Cud

Południowy homar skalny, znany również jako Jasus edwardsii, to fascynujący gatunek morski zamieszkujący przybrzeżne wody południowej Australii i Nowej Zelandii, w tym Wyspy Chatham. Te homary, często nazywane rakami lub krabami w obu krajach, w języku Māori noszą nazwę kōura. W odróżnieniu od niektórych swoich krewnych posiadających potężne szczypce, południowe homary skalne nie mają dużych kleszczy na nogach do chodzenia. Zamiast tego mają kolczasty pancerz i mogą osiągnąć długość do 230 milimetrów oraz wagę ponad 8 kilogramów.

Środowisko życia i wzrost

Te homary najczęściej występują wokół raf na głębokościach od 5 do 200 metrów. Są spotykane wzdłuż większości wybrzeża Nowej Zelandii oraz południowego wybrzeża Australii. Osiągają dojrzałość płciową między 7 a 11 rokiem życia, a rozmnażanie ma miejsce zazwyczaj późnym latem i jesienią. Samice mogą nosić od 100 000 do 500 000 jaj, które rozwijają się przez około 3 do 5 miesięcy. Larwy charakteryzują się wyjątkowo długim okresem rozwoju, spędzając od 9 miesięcy do 2 lat w oceanie, zanim osiedlą się w pobliżu wybrzeża.

Przyszłość hodowli homarów

Rosnące zainteresowanie hodowlą Jasus edwardsii w Nowej Zelandii i Australii jest obiecujące. Chociaż komercyjna hodowla jeszcze się nie rozwinęła, niektóre firmy eksperymentują z pozyskiwaniem i hodowlą larw. W Australii dzikie homary skalne są już istotnym produktem eksportowym, a akwakultura ma potencjał do rozszerzenia tej branży. Typowe techniki hodowli obejmują stosowanie klatek morskich, które mogą być pływające, stałe lub zanurzone. Idealne lokalizacje dla farm homarów to płytkie, osłonięte wody, gdzie często zbiera się dzikie pueruli (młode homary) do akwakultury.

Szanse i wyzwania

Potencjał akwakultury Jasus edwardsii w Nowej Zelandii jest szczególnie obiecujący. Ten wysoko ceniony gatunek mógłby znacząco zwiększyć wartość branży, która obecnie jest zdominowana przez tańsze opcje. Jednak aby branża akwakultury mogła się rozwijać, niezbędne są skuteczne metody łapania pueruli oraz określenie maksymalnej zrównoważonej wydajności nasion.