Kangur mniejszy

Tammar wallaby, znany także jako dama lub darma wallaby, to mały torbacz pochodzący z południowej i zachodniej Australii. Choć jego zasięg uległ zmniejszeniu na skutek europejskiego osadnictwa, wciąż można go często spotkać w naturalnym środowisku. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje go jako gatunek najmniejszej troski (Least Concern). Co ciekawe, tammar wallaby został również wprowadzony do Nowej Zelandii oraz ponownie wprowadzony do niektórych rejonów w Australii. Ten gatunek jest kluczowym obiektem badań nad torbaczami, a jego genom został w pełni zsekwencjonowany.

Tammar wallaby należy do rodzaju Macropus i podrodzaju Notamacropus. Ma on bogatą historię, z dowodami kopalnymi sięgającymi późnej ery plejstoceńskiej. Różne populacje mają charakterystyczne cechy czaszki. Wallaby ten jest znany ze swojej efektywnej techniki skakania, widzenia barwnego, a nawet zdolności do picia wody morskiej. Jest to zwierzę nocne i stadne, z promiskuitywnym systemem rozrodu. Samice tammar są szczególnie interesujące, ponieważ mogą karmić młode w torbie, jednocześnie nosząc kolejny zarodek w macicy.

Europejska kolonizacja znacząco wpłynęła na populację tammar wallaby, powodując spadki liczebności, a nawet wymarcia w niektórych regionach. Wysiłki na rzecz ochrony obejmują reintrodukcję gatunku w różnych miejscach oraz zarządzanie problemami związanymi z chowem wsobnym. Jednak gatunek ten napotyka również wyzwania, takie jak syndrom nagłej śmierci oraz zróżnicowana odporność na substancje toksyczne.

W świecie nauki tammar wallaby jest cennym modelem do badań nad biologią torbaczy i ssaków. Jego genom dostarczył cennych informacji na temat genetyki i ewolucji torbaczy. Związki zawarte w mleku tammar wykazują obiecujące zastosowania farmaceutyczne, w tym działanie antybiotyczne. Badania nad mikrobiotą jelitową tammar mogą również przyczynić się do redukcji produkcji metanu u bydła, co mogłoby przynieść korzyści dla zrównoważonego rozwoju środowiskowego.