Kangur olbrzymi

Wschodni kangur szary, znany naukowo jako Macropus giganteus, to torbacz występujący we wschodniej części Australii. Często określany jest również mianem wielkiego kangura szarego lub kangura leśnego. Choć dorosły samiec wschodniego kangura szarego może ważyć około 66 kg i mierzyć niemal 2 metry, tytuł największego gatunku kangura należy do kangura rudego, który osiąga wagę do 90 kg i zamieszkuje półpustynne regiony śródlądowe.

Gatunek ten został po raz pierwszy opisany przez George’a Shawa w 1790 roku. Istnieją dwa podgatunki: Macropus giganteus giganteus, spotykany we wschodniej i centralnej Australii, oraz Macropus giganteus tasmaniensis, rodzimy dla Tasmanii.

Wschodni kangur szary zajmuje drugie miejsce pod względem wielkości wśród torbaczy Australii. Dorosłe samce zazwyczaj ważą od 50 do 66 kg, podczas gdy samice ważą od 17 do 40 kg. Charakterystyczne miękkie szare futro pozwala łatwo je rozpoznać. Preferują bardziej wilgotne i żyzne obszary w porównaniu do swoich kuzynów, kangurów rudych. Są głównie nocnymi zwierzętami, które żerują na trawach na otwartych łąkach i terenach zaroślowych.

Kangury te to zwierzęta społeczne, często tworzące grupy składające się średnio z trzech osobników. Grupy te charakteryzują się hierarchią dominacji, a ich zachowanie zmienia się w zależności od ryzyka wystąpienia drapieżników. Samice często tworzą silne więzi z krewnymi, a większość urodzeń przypada na okres letni.

W 2010 roku populacja wschodnich kangurów szarych w Australii była szacowana na około 11,4 miliona osobników. Mimo pewnych odstrzałów w obszarach, gdzie ich liczba jest zbyt duża, wschodni kangur szary pozostaje powszechnie spotykanym i szeroko rozpowszechnionym gatunkiem. Konflikty z rolnikami są częste, ponieważ kangury zamieszkują żyzne tereny wykorzystywane pod uprawy i pastwiska. W ostatnich latach mięso kangura było rozważane jako alternatywa dla wołowiny.